در طول زندگي انسان ها همواره با اظطراب و پريشاني و افسردگي مقابله ميکردند و اين عوامل در طول زندگي يک شخص ظاهر مي شود چون در صورت عقب نشينيافسردگي و بي حالي بر فرد چيره مي شود و هميشه از دنياي خود گوشه نشيني ميکند و فعاليتش در جامعه کمرنگ تر مي شود تا وقتي که روحيه ي شاد و سرحالخود را دوباره بيابد.
بزرگان و امامان مي گفتند که انسان هاي مومن و بزرگ در داخل شاد و شنگولهستند اما در باطن غم و غصه فراواني دارند که به هرکسي بروز نمي دهند.
البته اين جمله تفسيري از حرف آنان است و عين جمله نقل نشده است.
عوامل افسردگي در بيشتر افراد:
- گاهي فرد احساس پوچي مي کند
- فرد فکر مي کند که کارهاي زيادي را هنوز انجام نداده است و فشارهايعصبي به او وارد مي شود و براي انجام دادن آن کار دست و بالش را مي بندد
- فرد از اتفاقاتي که در گذشته روي داده است نگران است
- فرد منتظر اتفاق بدي در آينده است
- گناه و معصيت او را به ناراحتي وا ميدارد
- فرد در انجام کارها ترديد دارد
- از نتيجه ي کار مطمئن نيست و مي ترسد
1) انسان فکر کند که خداوند بسيار آمرزنده و بسيار توبه پذير است و انسانمي تواند با اطمينان به خداوند بر گذشته اش تامل کند. وقتي انسان ها چنينافکاري داشته باشند از حالا تا بعد به گناهان زشت کشيده نمي شوند و ازگناه هاي بزرگ دوري مي کنند. با تفکر از کارهاي گذشته و محبت خداوند بهاو، دوستي اش با معبود بيشتر شده و در راه او مي کوشد.
2) اگر دلي به خدا يقين داشته باد و قدرتش را با ايمان کامل به خاطر بسپارد خوف و ترسي به دلش راه نمي دهد.
3) اينکه بدانيم خدايي داريم که در مواقع سستي و کسالت ما و خستگي و درماندگي به ما کمک مي کند و ما از پشتيباني بزرگي برخورداريم.
4) خرافات را بشکنيم و بگوييم که تمام قدرت ها از آن خداست.
«...قُلْ إِنَّ اللّهَ يُضِلُّ مَن يَشَاء وَ يَهْدِي إِلَيْهِ مَنْأَنَابَ.الَّذِينَ آمَنُواْ وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللّهِأَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ »
«...بگو خداوند هر كس را كه بخواهد گمراه و هر كس كه باز گردد به سوي خويشهدايت مي‌كند. آنها كساني هستند كه ايمان آورده‌اند و دلهايشان به ياد خدامطمئن (آرام) است. آگاه باشيد تنها با ياد خدا دلها آرامش مي‌يابد.»
براي اينکه به آرامش برسيم بايد احساس کنيم که قدرت خدا در کنار ماست و مابا خواستن از او در راه خير کمک مي گيريم و نتيجه ي کار را به او ميسپاريم و با خيال راحت حرف مي زنيم.
کساني مانند اولياي الهي هرگز اظطراب هاي بيهوده و متوالي و طولاني مدت به خود راه نمي دهند.
اوليا جمع ولي است که در معني يهني دوست خداوند و در معناي اصلي يعنينبودن چيزي ميان دو فرد، براي مثال اولياي الهي بي پرده در موارد زندگي باخداوند سخن مي گويند.
اولياي الهي بدين دليل هرچيز غير خدا را کوچک تر مي شمارند و معمولا بهخدا و چيزهايي که انسان را به ياد خدا مي اندازد اهميت مي دهد.
اينگونه افراد عمر طولاني و چهره اي نوراني دارند.
نگراني ها باعث بوجود آمدن انواع امراض که درمان آن ها سخت است مي شود.
قلب منظم مي تپد و ذهن آسوده و اعصاب منظم کار مي کند.
فکرش باز و وسيع مي شود و درباره ي مسائل علمي پيشتاز است.
«اَلا اِنَّ اَوْلِياءَ اللهِ لا خَوفٌ عَلَيْهمْ وَلا هُمْ يَحْزَنونَ»
«آگاه باشد (دوستان و) اولياي خدا، نه ترسي دارند نه غمگين مي‌شوند »
در قرآن کريم گفته شده است که در صحنه ي قيامت که صحنه اي وحشتناک (بدليلانفجار و متلاشي شدن اجرام و اجسام و برداشته شدن پرده ي وجودي انسان وتصاوير ترسناک و صداهاي مهيب) است ترسي ندارند و اميدوارند.