***محراب جانبازی***

[Baharnoor]

 به نام خدا  

 محراب جانبازى  



هنگامى كه طلحه و زبير با عايشه همراه شدند و به بهانه خونخواهى عثمان بر مولا على (ع) شوريدند، به سوى بصره رفتند. فرماندار

بصره، عثمان بن حنيف بود؛ پيرمردى از اصحاب پيامبر اكرم (ص) و از شيعيان خالص حضرت على (ع) او در برابر سپاه جمل

ايستاد، ولى پس از يك نبرد خونين، قرارداد صلحى با طلحه و زبير بست كه براساس آن هر دو گروه متعهد شدند تا آمدن امام على (ع)،

مزاحم يكديگر نشوند و عثمان بن حنيف تا آن زمان اداره دارالاماره و مسجد و بيت‏المال را در اختيار داشته باشد.

پس از چند روز، ياران طلحه و زبير، سلاح‏هاى خود را زير لباس پنهان كردند و در نماز جماعت صبح حاضر شدند. سپس عثمان بن حنيف تا

آن زمان اداره دارالاماره و مسجد و بيت‏المال را در اختيار داشته باشد.

پس از چند روز ، ياران طلحه و زبير، سلاح‏هاى خود را زير لباس پنهان كردند و در نماز جماعت صبح حاضر شدند . سپس عثمان بن حنيف

را از محراب بيرون كردند و زبير را جاى او نهادند . پس از نماز، زبير دستور داد او را دستگير كنند. ياران او نيز عثمان بن حنيف را دستگير

كردند و حرمت مصاحبت او را با رسول خدا (ص) پاس نداشتند و او را با وضع رقت بارى به باد كتك گرفتند.

عثمان بن حنيف پير مردى بود با ريشى انبوه و پرپشت. او را محكم بستند و تمام موهاى صورتش را يك يك كندند تا جايى كه حتى يك تار

مو در صورت پرچين و چروك او باقى نماند. سپس طلحه فرياد زد:

- اين فاسق را شكنجه كنيد و موهاى ابرو و مژگان چشمش را نيز بكنيد و او را با زنجير و آهن ببنديد.

پس دوباره بر سرش ريختند و تك تك تارهاى ابرو و مژگان اين پيرمرد را كندند و چهل تازيانه نيز بر بدنش نواختند . سرانجام نيز خواستند او

را پس از آن همه آزار و شكنجه به شهادت برسانند، ولى چون برادر او جانشين اميرالمؤمنين (ع) در مدينه بود، از ترس اين كه مبادا

خويشان طلحه و زبير را در مدينه به تلافى برادرش بيازارد، عثمان بن حنيف را با تنى خونين و خسته به انبار آذوقه بصره بردند و در اسارت

نگاه داشتند و نگهبانان بيت‏المال (سبابجه) را كه همراه او دستگير كرده بودند از دم تيغ گذراندند و خونشان را بر زمين ريختند.

چون عثمان بن حنيف از زندان طلحه و زبير آزاد شد، به سوى سپاه امام على (ع) رفت و در «ذى‏قار» به آن حضرت پيوست .

آن حضرت با ديدن چهره زخمى عثمان بن حنيف، گريه كرد. عثمان با ديدن نگرانى آن حضرت، عرض كرد:

- من در حالى كه پير مرد بودم از تو جدا شدم و اكنون در حالى كه مانند جوانى تازه بالغ هستم، با تو ديدار مى‏كنم‏

حضرت سه بار فرمود :

- انا لله و انا اليه راجعون؛ همه از خداييم و به سوى او باز خواهيم گشت.

سپس دستان مبارك خود را به سوى آسمان بلند كرد و گفت :

[HIGHLIGHT=#ebf1dd]- خدايا ! تو خود مى‏دانى كه آن ها بر تو جسارت نمودند و حرمت تو را شكستند.  

[HIGHLIGHT=#ebf1dd]خداوندا! آن‏ها را در مقابل كشتن شيعيان و پيروان من بكش و براى آنچه با عامل من كردند، به زودى عذابت را بر آن‏ها نازل كن.
 

--------------------------------------------------------------------------------
- «سبابجه» به گروهى از شيعيان مخلص امير مؤمنان ، على (ع) گفته مى‏شد كه اهل سند پاكستان بودند و در بصره سكونت داشتند. بر اثر كثرت عبادت، آثار سجده بر پيشانى‏هايشان ظاهر بود. عثمان بن حنيف آن‏ها را مأمور نگهبانى از بيت‏المال و دارالاماره بصره كرده بود . بحارالانوار ، ج 32، ص 172؛ الجمل ، .381
- تعداد نگهبانان بيت‏المال كه به شهادت رسيدند، بنا بر نقلى هفتاد نفر و بنا بر نقل ديگرى چهارصد نفر بوده است .
- اين تعبير اشاره به كنده شدن همه موهاى صورت او دارد.
- بنا بر برخى نقل‏ها ، اين جمله را حضرت على (ع) خطاب به عثمان گفت كه : پير رفتى و جوان بازگشتى.
- الوافى بالوفيات ، ج 13، ص 130؛ الجمل، ص 281 به بعد؛ الاستيعاب ، ج 1، ص 326؛ تاريخ طبرى، ج 3، ص 485؛ مروج الذهب ، ج 2، ص 358؛ احاديث ام المؤمنين ، ج 1، ص 194؛ شرح نهج‏البلاغه، ج 20، ص 278 و ج 14، ص 18 و ج 9، ص .321