احادیثی که صوفیه برای دفاع از خود بیان می کنند .

[مائده آسمانی]

 به نام خدا  
   
   
 احادیثی که صوفیه برای دفاع از خود بیان می کنند.
 


با این همه روایاتی که در رد و انکار و مذمت صوفیه وارد شده است، بسیار عجیب است که بعضی از سران صوفیه ادعا کرده اند که


« تصوف ریشه در قرآن و سنت پیامبر و ائمه معصومین (سلام الله علیهم) دارد. »[1] سپس بدون این که به آیات مورد نظرشان استناد


کرده باشند ، روایاتی را به شرح زیر عنوان کرده اند:



1- رسول خدا (صلی الله علیه وآله ) فرموده اند:

« من سرّه أن یجلس مع الله فلیجلس مع أهل التصوف »[2]

یعنی: « هر کس از همنشینی با خدا خوشحال می شود، پس باید با اهل تصوف همنشینی کند.»

2- به رسول خدا صلی الله علیه و اله وسلم نسبت داده اند که آن حضرت فرمود:

« لا تَطعَنوا أهل التصوف و الخرق فانّ اخلاقهم اخلاق الأنبیاء و لباسهم لباس الأنبیاء.»[3]

یعنی: « بر اهل تصوف و خرقه پوشان طعن نزنید که اخلاقشان، اخلاق پیامبران و لباسشان، لباس پیامبران است.»


3- به امیر مؤمنان علی (سلام الله علیه) نسبت داده اند که فرمودند:

« التصوف أربعه أحرف: ( تاء و صاد و واو و فاء.) التاء ترک و تؤبه و تقی. و الصاد صبر و صدق و صفا. و الواو ودّ و ورد و وفا. و الفاء فرد و فقر و فناء.»[4]

یعنی: « تصوف از چهار حرف تشکیل شده است: تاء ترک دنیا و تؤبه و تقوا. و صاد صبر و راستی و صفا. و واو دوستی و خواندن ذکر و وفا به عهد. فاء تنها بود و فقر الی الله و نیستی و فانی شدن از انانیت.»


4- بعضی مدعی هستند که لفظ « صوفی» در عصر امیر مؤمنان علی (سلام الله علیه) نیز متداول بوده و بر زهّاد و عبّاد اطلاق


می شده است و شاید تنها مدرکی که برای استنباط ذکر کرده اند، روایتی است که در کتاب « عوالی اللئالی» از آن حضرت نقل شده


است که فرموده: لفظ « صوفی» مرکب از سه حرف است (ص، و، ف) «صاد» بر سه پایه قرار دارد: صدق و صبر و صفا. «واو» نیز بر سه


پایه است: وّد و ورد و وفا. «فاء» بر سه پایه قرار دارد: فرد و فقر و فنا. کسی که این معانی در او موجود باشد صوفی است.



--------------------------------------------------------------------------------

[1] - خورشید تابنده، ص16- رساله رفع شبهات، ص67.

[2] - خورشید تابنده، ص16- رساله رفع شبهات، ص66.

[3] - بشارة المؤمنین، ص315.

[4] - رساله رفع شبهات، ص60- تحفه عباسی، حاشیه سبع المثانی، ص 19- لطیفه غیبی، ص 195- بشارة المؤمنین، ص 316.