امام حسين(ع) و رابطه با همسرش ((رباب))
به طور كلى, زنان از سوى دو گروه مورد تحقير قرار گرفته اند; يكى كسانى كه زن را تنها ابزار شهوترانى گرفته و فراتر از آن, براى وى ارزشى قايل نيستند و ديگر, كسانى كه از سر تقدس, نزديك شدن به زن را, باعث پليدى خود شمرده, به همين دليل در پرهيز از زن, سخن فراوان گفته اند.
اين نگرش زاهدانه, ضربه سهمگينى بر موقعيت و حيثيت زن وارد كرده و او را در حوزه پليدى, وارد نموده و از اسباب پرورش بعد حيوانى انسان, تلقى كرده است.
در اين ديدگاه, دوستى زن نه تنها نشانه كمال نيست, بلكه نشانه دورى از كمال است.
چنين بينشى, در عالم انديشه هاى گذشته بشر و حتى با نام دين, بى سابقه نيست, شايد بتوان گفت: نزديكترين مورد آن به ما, مسيحيت است.
علاوه بر ابهاماتى كه از لحاظ نظرى در ديدگاههاى مسيحيت, راجع به زن وجود دارد, در عمل نيز با نگاهى زاهدانه, زن را تحقير كرده اند.
نظرى به واكنش افراطى جهان غرب در حال حاضر ـ در برابر مسيحيت قرون وسطا ـ دامنه بعد عملى اين نگرش مسيحيت را نشان مى دهد.
اسلام در اين باره نيز ديدگاهها و تجربه هاى فراوانى را عرضه مى كند.
سيره رسول خدا(ص) و همين طور سيره امامامان معصوم(ع) بر اساس اعتدال و توازن, بنا شده و يك تجربه عينى از نظام فكرى و فقهى اسلام است كه بايد به دقت مورد بررسى قرار گيرد.
پيامبر اكرم(ص) در برابر كسانى كه دوستى زن را مانع كمال و ترقى انسانى دانسته اند, محبت به زن را در كنار دوستى خود نسبت به نماز و عطر, قرار مى دهد.
روشن است كه نگرش ((پرهيز از زن)) در واقع, چيزى جز تحقير زن نيست, آن هم نه در قالبى به ظاهر فاسد, بلكه در نگاهى زاهدانه, زن را بيشتر تحقير نموده, به انزوا مى كشاند, در حالى كه رسول خدا(ص) ((عبادت)) و ((زن)) را از امور ((محبوب)) خود مى داند و ((عطر)) را نيز.
همان گونه كه عطر, دنياى اطراف را به مشام انسان, معطر و باصفا مى سازد و نماز, به زندگى, روح و جلا مى بخشد, زن نيز زندگى را به مذاق انسان شيرين و دلپذير مى سازد.
اين سه, مرز دنيا و آخرت را به هم نزديكتر مى كنند, چرا كه در آخرت نيز اين سه, برگزيده عطاياى خداوندند.
امام صادق(ع) مى فرمايد:
((من اخلاق انبيا حب النسا))(1)
دين از اخلاق انبيا بوده كه زن را دوست بدارند.
اين سخن انسانهايى است كه عمرى را با اخلاص تمام در راه خدا گام برداشته و بيشترين سختيهاى جسمى و روحى را متحمل شده اند. آنان از پرهيزكارترين مردمان روزگار و بنده هاى شايسته و برگزيده خداوند بوده اند.
اگر ((دوستى زنان)) از اخلاق پرهيزگاران است, بايد دانست كه اين محبت, يك دوستى ارزشمند و اين محبوب يك موجود متعالى است.
ناگفته نماند كه اين دوستى در چارچوب ((شرع)) معنا مى دهد, اما در مجموع, بيانگر يك نگرش والا است.
اينك, به اصل موضوع مى پردازيم.
--------------------------------------------------------------------------------
پىنوشتها:
1ـ مكارم الاخلاق, ص197, بيروت.