سوره مبارکه احقاف * ( ابتداي جـزء بيست و ششم )

[محمد علي]

  الله الرحمن الرحیم

سوره مبارکه الأحقاف


ترتیب : سوره 46 ؛

( جزء بیست و ششم ؛ ص502 )

محل نزول : مکه

آیات :  



بصورت pdf :

[External Link Removed for Guests]


بصورت text نیز در ذیل آمده است :

[محمد علي]

  

[محمد علي]

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

حم (1)

اين كتاب از سوى خداوند عزيز و حكيم نازل شده است! (2)

ما آسمانها و زمين و آنچه را در ميان اين دو است جز بحق و براى سرآمد معينى نيافريديم; اما كافران از آنچه انذار مى‏شوند روى گردانند! (3)

به آنان بگو: «اين معبودهايى را كه غير از خدا پرستش مى‏كنيد به من نشان دهيد چه چيزى از زمين را آفريده‏اند،

يا شركتى در آفرينش آسمانها دارند؟ كتابى آسمانى پيش از اين، يا اثر علمى از گذشتگان براى من بياوريد

(كه دليل صدق گفتار شما باشد) اگر راست مى‏گوييد!» (4)

چه كسى گمراهتر است از آن كس كه معبودى غير خدا را مى‏خواند كه تا قيامت هم به او پاسخ نمى‏گويد

و از خواندن آنها (كاملا) بى‏خبر است؟! (و صداى آنها را هيچ نمى‏شنود!) (5)

و هنگامى كه مردم محشور مى‏شوند، معبودهاى آنها دشمنانشان خواهند بود; حتى عبادت آنها را انكار مى‏كنند! (6)

هنگامى كه آيات روشن ما بر آنان خوانده مى‏شود، كافران در برابر حقى كه براى آنها آمده مى‏گويند: «اين سحرى آشكار است!» (7)

بلكه مى‏گويند: «اين آيات را بر خدا افترا بسته است!» بگو: «اگر من آن را بدروغ به خدا نسبت داده باشم

(لازم است مرا رسوا كند و) شما نمى‏توانيد در برابر خداوند از من دفاع كنيد! او كارهايى را كه شما در آن وارد مى‏شويد بهتر مى‏داند;

همين بس كه خداوند گواه ميان من و شما باشد; و او آمرزنده و مهربان است!» (8)

بگو: «من پيامبر نوظهورى نيستم; و نمى‏دانم با من و شما چه خواهد شد; من تنها از آنچه بر من وحى مى‏شود پيروى مى‏كنم،

و جز بيم‏دهنده آشكارى نيستم!» (9)

بگو: «به من خبر دهيد اگر اين قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن كافر شويد، در حالى كه شاهدى از بنى اسرائيل بر آن شهادت دهد،

و او ايمان آورد و شما استكبار كنيد (چه كسى گمراهتر از شما خواهد بود)؟! خداوند گروه ستمگر را هدايت نمى‏كند!» (10)

كافران درباره مؤمنان چنين گفتند: «اگر (اسلام) چيز خوبى بود، هرگز آنها (در پذيرش آن) بر ما پيشى نمى‏گرفتند!»

و چون خودشان بوسيله آن هدايت نشدند مى‏گويند: «اين يك دروغ قديمى است!» (11)

و پيش از آن، كتاب موسى كه پيشوا و رحمت بود (نشانه‏هاى آن را بيان كرده)، و اين كتاب هماهنگ با نشانه‏هاى تورات است

در حالى كه به زبان عربى و فصيح و گوياست، تا ظالمان را بيم دهد و براى نيكوكاران بشارتى باشد! (12)

كسانى كه گفتند: «پروردگار ما الله است‏»، سپس استقامت كردند، نه ترسى براى آنان است و نه اندوهگين مى‏شوند. (13)

آنها اهل بهشتند و جاودانه در آن مى‏مانند; اين پاداش اعمالى است كه انجام مى‏دادند. (14)

ما به انسان توصيه كرديم كه به پدر و مادرش نيكى كند، مادرش او را با ناراحتى حمل مى‏كند و با ناراحتى بر زمين مى‏گذارد;

و دوران حمل و از شير بازگرفتنش سى ماه است; تا زمانى كه به كمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگى بالغ گردد مى‏گويد:

«پروردگارا! مرا توفيق ده تا شكر نعمتى را كه به من و پدر و مادرم دادى بجا آورم و كار شايسته‏اى انجام دهم كه از آن خشنود باشى،

و فرزندان مرا صالح گردان; من به سوى تو بازمى‏گردم و توبه مى‏كنم، و من از مسلمانانم!» (15)

آنها كسانى هستند كه ما بهترين اعمالشان را قبول مى‏كنيم و از گناهانشان مى‏گذريم و در ميان بهشتيان جاى دارند;

اين وعده راستى است كه وعده داده مى‏شدند. (16)

و كسى كه به پدر و مادرش مى‏گويد: «اف بر شما! آيا به من وعده مى‏دهيد كه من روز قيامت مبعوث مى‏شوم؟!

در حالى كه پيش از من اقوام زيادى بودند (و هرگز مبعوث نشدند)! و آن دو پيوسته فرياد مى‏كشند و خدا را به يارى مى‏طلبند كه:

واى بر تو، ايمان بياور كه وعده خدا حق است اما او پيوسته مى‏گويد:» اينها چيزى جز افسانه‏هاى پيشينيان نيست! (17)

آنها كسانى هستند كه فرمان عذاب درباره آنان همراه اقوام (كافرى) كه پيش از آنان از جن و انس بودند مسلم شده، چرا كه همگى زيانكار بودند! (18)

و براى هر كدام از آنها درجاتى است بر طبق اعمالى كه انجام داده‏اند، تا خداوند كارهايشان را بى‏كم و كاست به آنان تحويل دهد;

و به آنها هيچ ستمى نخواهد شد! (19)

آن روز كه كافران را بر آتش عرضه مى‏كنند (به آنها گفته مى‏شود: ) از طيبات و لذائذ در زندگى دنيا خود استفاده كرديد و از آن بهره گرفتيد;

اما امروز عذاب ذلت‏بار بخاطر استكبارى كه در زمين بناحق كرديد و بخاطر گناهانى كه انجام مى‏داديد; جزاى شما خواهد بود! (20)

(سرگذشت هود) برادر قوم عاد را ياد كن، آن زمان كه قومش را در سرزمين «احقاف‏» بيم داد در حالى كه پيامبران زيادى قبل از او

در گذشته‏هاى دور و نزديك آمده بودند كه: جز خداى يگانه را نپرستيد! (و گفت: ) من بر شما از عذاب روزى بزرگ مى‏ترسم! (21)

آنها گفتند: «آيا آمده‏اى كه ما را (با دروغهايت) از معبودانمان بازگردانى؟! اگر راست مى‏گويى عذابى را كه به ما وعده مى‏دهى بياور!» (22)

گفت: «علم (آن) تنها نزد خداست (و او مى‏داند چه زمانى شما را مجازات كند); من آنچه را به آن فرستاده شده‏ام به شما مى‏رسانم،

(وظيفه من همين است!) ولى شما را قومى مى‏بينيم كه پيوسته در نادانى هستيد!» (23)

هنگامى كه آن (عذاب الهى) را بصورت ابر گسترده‏اى ديدند كه بسوى دره‏ها و آبگيرهاى آنان در حركت است (خوشحال شدند) گفتند:

«اين ابرى است كه بر ما مى‏بارد!» (ولى به آنها گفته شد: ) اين همان چيزى است كه براى آمدنش شتاب مى‏كرديد، تندبادى است (وحشتناك)

كه عذاب دردناكى در آن است! (24)

همه چيز را بفرمان پروردگارش در هم ميكوبد و نابود ميكند (آرى) آنها صبح كردند در حالى كه چيزى جز خانه‏هايشان به چشم نمى‏خورد;

ما اين‏گونه گروه مجرمان را كيفر مى‏دهيم! (25)

ما به آنها ( قوم عاد) قدرتى داديم كه به شما نداديم، و براى آنان گوش و چشم و دل قرار داديم; (اما به هنگام نزول عذاب) نه گوشها و چشمها

و نه عقلهايشان براى آنان هيچ سودى نداشت، چرا كه آيات خدا را انكار مى‏كردند; و سرانجام آنچه را استهزا مى‏كردند بر آنها وارد شد! (26)

ما آباديهايى را كه پيرامون شما بودند نابود ساختيم، و آيات خود را بصورتهاى گوناگون (براى مردم آنها) بيان كرديم شايد بازگردند! (27)

پس چرا معبودانى را كه غير از خدا برگزيدند -به گمان اينكه به خدا نزديكشان سازد- آنها را يارى نكردند؟! بلكه از ميانشان گم شدند!

اين بود نتيجه دروغ آنها و آنچه افترا مى‏بستند! (28)

(به ياد آور) هنگامى كه گروهى از جن را به سوى تو متوجه ساختيم كه قرآن را بشنوند; وقتى حضور يافتند به يكديگر گفتند:

«خاموش باشيد و بشنويد!» و هنگامى كه پايان گرفت، به سوى قوم خود بازگشتند و آنها را بيم دادند! (29)

گفتند: «اى قوم ما! ما كتابى را شنيديم كه بعد از موسى نازل شده، هماهنگ با نشانه‏هاى كتابهاى پيش از آن، كه به سوى حق و راه راست هدايت مى‏كند. (30)

اى قوم ما! دعوت كننده الهى را اجابت كنيد و به او ايمان آوريد تا گناهانتان را ببخشد و شما را از عذابى دردناك پناه دهد! (31)

و هر كس به دعوت كننده الهى پاسخ نگويد، هرگز نمى‏تواند از چنگال عذاب الهى در زمين فرار كند، و غير از خدا يار و ياورى براى او نيست;

چنين كسانى در گمراهى آشكارند!» (32)

آيا آنها نمى‏دانند خداوندى كه آسمانها و زمين را آفريده و از آفرينش آنها ناتوان نشده است، مى‏تواند مردگان را زنده كند؟! آرى او بر هر چيز تواناست! (33)

روزى را به ياد آور كه كافران را بر آتش عرضه مى‏دارند (و به آنها گفته مى‏شود: ) آيا اين حق نيست؟! مى‏گويند:

«آرى، به پروردگارمان سوگند (كه حق است)!» (در اين هنگام خداوند) مى‏گويد: «پس عذاب را بخاطر كفرتان بچشيد!» (34)

پس صبر كن آن‏گونه كه پيامبران «اولو العزم‏» صبر كردند، و براى (عذاب) آنان شتاب مكن! هنگامى كه وعده‏هايى را كه به آنها داده مى‏شود ببينند،

احساس مى‏كنند كه گويى فقط ساعتى از يك روز (در دنيا) توقف داشتند; اين ابلاغى است براى همگان; آيا جز قوم فاسق هلاك مى‏شوند؟! (35)