r اثبات ولايت اميرالمؤمنين (عليه‌السلام)
«وَلَتَعْلَمُنَّ نَبَأَهُ بَعْدَ حِينٍ؛[118]
و همانا پس از اين هنگام،راستي و حقيقت اين خبر را خواهيد دانست.»
از حضرت باقر(عليه‌السلام) در باره اين كلام خداوند روايت شده كه فرمودند: مراد از «وَلَتَعْلَمُنَّ نَبَأَهُ بَعْدَ حِينٍ » هنگام خروج قائم(عليه‌السلام) است[119]
[و مراد از خبري كه حقيقت و عظمت آن در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) بر همگان آشكار خواهد شد؛ ولايت اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) است]
r ايمان آوردن يهوديان و مسيحيان
«وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكُونُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا؛
و هيچ كس از اهل كتاب نيست جز آنكه پيش از مرگ به وي [حضرت عيسي (عليه‌السلام)] ايمان خواهد آورد و روز قيامت او بر آنان گواه خواهد بود.»[120]
علي بن ابراهيم از شهر بن حوشب نقل مي‌كند كه گفت: حجاج به من گفت: (اي شهر) آيه‌اي در كتاب خدا هست كه در آن درماندم، گفتم: اي امير كدام آيه است؟ گفت:اين آيه: «وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكُونُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا» به خدا سوگند من دستور مي‌دهم يهودي و نصراني را گردن مي‌زنند، سپس چشم بر او مي‌دوزم پس نمي‌بينم لبهايش را حركت دهد تا اين كه بي‌حركت گردد؟
گفتم: خداوند حال امير را اصلاح نمايد، چنانكه تأويل كرده‌اي نيست.
گفت: چگونه است؟
گفتم: همانا عيسي(عليه‌السلام) پيش از روز قيامت به دنيا فرود مي‌آيد، پس اهل هيچ آيين يهودي و غير آن [نصراني] باقي نماند مگر آنكه پيش از مُردنش به او ايمان آورد، و پشت سر حضرت مهدي(عليه‌السلام) نماز مي‌گزارد.
حجاج گفت: واي بر تو! اين را از كجا مي‌گويي و از كجا آورده‌اي؟
گفتم: اين را از محمد بن علي بن حسين بن علي بن ابي‌طالب (عليهم‌السلام)نقل مي‌كنم.
گفت: به خدا سوگند آن را از چشمه زلالي گرفته‌اي.[121]
r عدم فايده ايمان كفار در ظهور
«قُلْ يَوْمَ الْفَتْحِ لَا يَنفَعُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِيمَانُهُمْ وَلَا هُمْ يُنظَرُونَ ؛
[اي رسول ما] بگو در روز پيروزي ايمان كساني كه كفر ورزيدند سودي به حالشان نخواهد داشت، و مهلت داده نخواهند شد.»[122]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيه فرمودند:
«يوم الفتح» روزي است كه دنيا بر روي حضرت قائم(عليه‌السلام) گشوده مي‌شود، كسيكه پيش از آن هنگام مؤمن نبوده و بعد از اين فتح ايمان آورد، ايمانش به حالش نفعي نخواهد داشت، ولي هر كس پيش از آن ايمان داشته و منتظر ظهور [حضرت مهدي(عليه‌السلام)] باشد، ايمانش براي او سودمند خواهد بود، و خداوند مقام و شأنش را نزد آن حضرت بزرگ خواهد ساخت و روز قيامت بهشت را برايش زينت كند و ... و اين است پاداش دوستان و اهل ولايت اميرالمؤمنين(عليه‌السلام).[123]
در آيه يكصد و پنجاه و هشتم سوره انعام نيز به اين مطلب اشاره شده، آنجا كه خداوند تبارك و تعالي فرمودند:
«يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آيَاتِ رَبِّكَ لاَ يَنفَعُ نَفْسًا إِيمَانُهَا لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِن قَبْلُ؛
روزي كه بعضي از آيات پروردگارت فرا رسد، ايمان آوردن افرادي كه قبلا ايمان نياورده‌اند، سودي به حالشان نخواهد داشت.»
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيه مي‌فرمايد: (آيات) همان امامان هستند، و آيه‌اي كه مورد انتظار است حضرت قائم(عليه‌السلام) مي‌باشد، پس در آن روز ايمان آوردن كسانيكه قبل از قيام آن حضرت با شمشير ، ايمان نياورده‌اند به حالشان سودي نبخشد، هر چند به امامان ديگر از پدران ايشان (عليهم السلام) ايمان داشته باشد.»[124]
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[118] - سوره ص، آيه 88.
[119] - روضه كافي: ص 287.
[120] - سوره نساء، آيه 159.
[121] - تفسير قمي: ج 1، ص 158.
[122] - سوره سجده، آيه 29.
[123] - تأويل الآيات الظاهرة: ص 445.
[124] - كمال الدين: ج 2، ص 336.
امام مهدي -عليه السلام- در قرآن
مدیر انجمن: شورای نظارت
-
- پست: 802
- تاریخ عضویت: جمعه ۲۸ دی ۱۳۸۶, ۴:۱۹ ب.ظ
- سپاس‌های ارسالی: 1712 بار
- سپاس‌های دریافتی: 2245 بار
- تماس:
زمين به ياري مهدي(عليه‌السلام) مي‌آيد
«أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُواْ السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ اللّهُ بِهِمُ الأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَشْعُرُونَ؛
آيا كساني كه بر كارهاي زشت، مكر‌ها مي‌كنند ايمن هستند از اين كه خداوند آنان را بر زمين فرو برد يا عذاب او از آنجا كه انتظارش را ندارند به سراغشان آيد.»[1]
امام باقر(عليه‌السلام) فرمودند: ... مردي از خاندان پيامبر (صلي الله عليه و آله) خروج كند كه سيصد نفر همراهيش نمايند و پرچم رسول خدا (صلي الله عليه و آله) را با خود دارد. به سوي مدينه حركت مي‌كند و چون از بيابان «بيداء» بگذرد بگويد: اين جاي كساني است كه به زمين فرو مي‌روند، و اين است آيه‌اي كه خداي عزوجل فرموده: « أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُواْ السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ ...»[2] [زمين آن‌ها را در كام كشد و آنان توان مقابله با قدرت حق را ندارند.]
خداوند مهدي -عليه السلام- را ياري مي‌كند
«أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ؛
به كسانيكه با آنان نبرد مي‌شود اجازه جنگ داده شده به خاطر اينكه به آنان ستم شده و خداوند بر ياري آنان توانست.»[3]
«لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ؛
خداوند او را ياري مي‌كند، همانا خداوند بسيار عفو كننده و بخشنده است.»[4]
« وَلَئِن جَاء نَصْرٌ مِّن رَّبِّك؛
و چنانچه نصرت و ياري از سوي پروردگارت آيد.»[5]
امام باقر(عليه‌السلام) در باره آيه اول مي‌فرمايد: اين آيه درباره حضرت قائم(عليه‌السلام) و اصحاب اوست[6] [كه خداوند بر ياري آنان تواناست و آنان را ياري مي‌كند.]
امام صادق(عليه‌السلام) در باره آيه دوم مي‌فرمايد: مراد از آن است كه خداوند عزوجل پيامبر و دينش را به وسيله قائم (عليه‌السلام) كه از فرزندان اوست ياري مي‌كند.[7]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره آيه سوم به اين مطلب اشاره مي‌فرمايند كه: نصرت و پيروزي كه از سوي پروردگار مي‌آيد همان قائم(عليه‌السلام) است.[8]
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1] - سوره نحل، آيه 45.
[2] - تفسير عياشي: ج 2، ص261.
[3] - سوره حج، آيه 39.
[4] - سوره عنكبوت، آيه 10.
[5] - تأويل الآيات الظاهره: ص 338.
[6] - تفسير قمي: ج 2، ص 87.
[7] - تفسير قمي: ج 2، ص 149.
«أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُواْ السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ اللّهُ بِهِمُ الأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَشْعُرُونَ؛
آيا كساني كه بر كارهاي زشت، مكر‌ها مي‌كنند ايمن هستند از اين كه خداوند آنان را بر زمين فرو برد يا عذاب او از آنجا كه انتظارش را ندارند به سراغشان آيد.»[1]
امام باقر(عليه‌السلام) فرمودند: ... مردي از خاندان پيامبر (صلي الله عليه و آله) خروج كند كه سيصد نفر همراهيش نمايند و پرچم رسول خدا (صلي الله عليه و آله) را با خود دارد. به سوي مدينه حركت مي‌كند و چون از بيابان «بيداء» بگذرد بگويد: اين جاي كساني است كه به زمين فرو مي‌روند، و اين است آيه‌اي كه خداي عزوجل فرموده: « أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُواْ السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ ...»[2] [زمين آن‌ها را در كام كشد و آنان توان مقابله با قدرت حق را ندارند.]
خداوند مهدي -عليه السلام- را ياري مي‌كند
«أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ؛
به كسانيكه با آنان نبرد مي‌شود اجازه جنگ داده شده به خاطر اينكه به آنان ستم شده و خداوند بر ياري آنان توانست.»[3]
«لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ؛
خداوند او را ياري مي‌كند، همانا خداوند بسيار عفو كننده و بخشنده است.»[4]
« وَلَئِن جَاء نَصْرٌ مِّن رَّبِّك؛
و چنانچه نصرت و ياري از سوي پروردگارت آيد.»[5]
امام باقر(عليه‌السلام) در باره آيه اول مي‌فرمايد: اين آيه درباره حضرت قائم(عليه‌السلام) و اصحاب اوست[6] [كه خداوند بر ياري آنان تواناست و آنان را ياري مي‌كند.]
امام صادق(عليه‌السلام) در باره آيه دوم مي‌فرمايد: مراد از آن است كه خداوند عزوجل پيامبر و دينش را به وسيله قائم (عليه‌السلام) كه از فرزندان اوست ياري مي‌كند.[7]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره آيه سوم به اين مطلب اشاره مي‌فرمايند كه: نصرت و پيروزي كه از سوي پروردگار مي‌آيد همان قائم(عليه‌السلام) است.[8]
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1] - سوره نحل، آيه 45.
[2] - تفسير عياشي: ج 2، ص261.
[3] - سوره حج، آيه 39.
[4] - سوره عنكبوت، آيه 10.
[5] - تأويل الآيات الظاهره: ص 338.
[6] - تفسير قمي: ج 2، ص 87.
[7] - تفسير قمي: ج 2، ص 149.
-
- پست: 802
- تاریخ عضویت: جمعه ۲۸ دی ۱۳۸۶, ۴:۱۹ ب.ظ
- سپاس‌های ارسالی: 1712 بار
- سپاس‌های دریافتی: 2245 بار
- تماس:
فصل چهارم: برخورد حضرت مهدي (عليه‌السلام) با دشمنان
الف) مسلماناني كه در مقابل حضرت مهدي(عليه‌السلام) مي‌ايستند
1- منكران ولايت اهل بيت (عليهم‌السلام)
r خواري منكران ولايت اميرالمؤمنين (عليه‌السلام)
«فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ ؛
پس چون آنچه به ايشان تذكر داده شده بود همه را فراموش كردند؛ ابواب همه چيز را بر آن‌ها گشوديم تا آنگاه كه به آنچه عطا شدند شادمان و مغرور گشتند به ناگاه آن‌ها را [به كيفر اعمالشان] گرفتار كرديم و در آن هنگام خوار و نااميد شدند.»[136]
امام باقر(عليه‌السلام) در باره اين آيه فرمودند: مراد از « فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ » يعني:
پس چون ولايت اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) را ترك كردند و حال آنكه به آن مأمور بودند و مراد از « فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ » يعني به آنان در دنيا دولت داديم و آنچه در آن گسترده شده در اختيارشان نهاديم. و مراد از « حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ » يعني قيام حضرت قائم(عليه‌السلام) كه در آن هنگام آنان را [منكران ولايت اميرالمؤمنين (عليه السلام) را به كيفر اعمالشان گرفتار مي‌كنيم به طوري كه خوار و نااميد گردند].[137]
در آيه دويست و بيست و هفت سوره شعراء نيز به اين مطلب اشاره گرديده آنجا كه خداوند تبارك و تعالي مي‌فرمايد:
« وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ؛
و آنانكه ظلم و ستم كردند به زودي خواهند دانست كه به كدام كيفرگاه و دوزخي دگرگون خواهند شد.»[138]
در حديثي از پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله) آمده است كه حضرت فرمودند: به خدا شكوه مي‌كنم از منكران فضيلت اهل بيتم و تضييع كنندگان حق آنان پس از خودم، و كافي است كه خداوند ولي و ياور من و اهل بيتم باشد و از منكران حق ايشان انتقام كشد و سپس حضرت اين آيه را تلاوت فرمودند: « وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ »[139]
[انتقامي كه خداوند از منكران و دشمنان اهل بيت (عليهم‌السلام) مي‌گيرد در زمان ظهور و حضور حضرت مهدي(عليه‌السلام) است.]
r مسخ عده‌اي از منكران
«سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ اَنَّهُ الحَق؛
به زودي آيات و نشانه‌هاي خويش را در جهان هستي و در جان خودشان به آنان نشان خواهيم داد تا برايشان روشن گردد كه او حق است.»[140]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين كلام خداي تعالي فرمودند:
نشانه‌هاي خداوند در آفاق و جهان هستي: كم شدن و كاسته‌شدن و سايل زندگي بر آنان است و در جانشان: به مسخ شدن است تا اينكه آنان معلوم شود كه قائم(عليه‌السلام) حق است. [141]
شايد مراد حضرت اين باشد كه در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) عده‌اي از منكران او مسخ مي‌گردند تا دريابند كه حضرت مهدي(عليه‌السلام) حق است و او همان وعده انكار ناپذير خداوند مي‌باشد.
r انتقام از ناصبيان
«وَلَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُوْلَئِكَ مَا عَلَيْهِم مِّن سَبِيلٍ ؛
و هر آنكه پس از ظلمي كه بر او رفته انتقام جويي كند پس بر چنين كساني هيچ گونه مؤاخذه و گناهي نيست.»[142]
امام باقر(عليه‌السلام) درباره اين آيه قرآن كريم فرمودند:
[كسيكه انتقام‌جويي مي‌كند و هيچ‌گونه مؤاخذه و گناهي بر او نيست] حضرت قائم(عليه‌السلام) است، هرگاه بپاخيزد از بني‌اميه و تكذيب كنندگان و ناصبيان انتقام خواهد گرفت.[143]
عذاب مشهود
«حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا؛
تا آنگاه كه عذاب موعود را ببينند؛ سپس خواهند دانست چه كسي ياورش ضعيف‌تر و جمعيتش كم‌تر است.»[144]
از حضرت كاظم(عليه‌السلام) درباره اين آيه نقل شده است كه فرمودند: منظور از «مايُوعَدن»حضرت قائم(عليه‌السلام) و ياران او مي‌باشد.[145]
و شايد مراد حضرت موسي بن جعفر(عليه‌السلام) اين باشد كه در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) منكران ولايت اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) به شمشير عدالت حضرت قائم عذاب را به چشم مي‌بينند و در مي‌يابند كه چه كسي ضغيف‌تر و ناتوان‌تر است، كسيكه دشمن خدا و منكر ولايت علوي است يا كساني كه خداوند آن‌ها را ياري مي‌كند و ذات حق تعالي وليشان است.
در آيه يك صد و دهم سوره هود اين معنا كامل‌تر شده خداوند تبارك و تعالي مي‌فرمايد:
«وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ...؛
و به راستي كه ما كتاب [تورات] را بر موسي فرستاديم آنگاه درباره آن اختلاف كردند.»[146]
امام باقر(عليه‌السلام) درباره اين آيه فرمودند:
امت موسي درباره تورات اختلاف كردند هم چنانكه اين امت در قرآن اختلاف نمودند، و البته در كتابي هم با حضرت قائم(عليه‌السلام) است نيز اختلاف خواهند كرد، به طوري كه عده بسياري از آنان انكار نمايند، پس آن حضرت منكران را پيش مي‌كشد و گردنشان را مي‌زند.[147]
البته اين عذاب‌ها و مجازات‌ها درباره كساني است كه اصلاح پذير نمي‌باشند و هيچ راهي براي هدايشان وجود ندارد و بهترين راهي كه توسط حضرت قائم(عليه‌السلام) براي آن‌ها در نظر گرفته مي‌شود آن است كه حضرت زمين را از وجود آنان پاك مي‌كند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[136] - سوره انعام، آيه 44.
[137] - تفسير قمي: ج 1، ص 200.
[138] - سوره شعراء، آيه 227.
[139] - كمال الدين: ج 1، ص 260.
[140] - فصلت: آيه 53.
[141] - تأويل الآيات الظاهرة: ص 541. – المحجة: ص 327.
[142] - سوره شوري، آيه 41.
[143] - تأويل الآيات الظاهرة: ص 549.
[144] - سوره جن، آيه 24.
[145] - اصول كافي: ج 1، ص 434.
[146] - سوره هود، آيه 110.
[147] - روضه كافي: ص 287.
الف) مسلماناني كه در مقابل حضرت مهدي(عليه‌السلام) مي‌ايستند
1- منكران ولايت اهل بيت (عليهم‌السلام)
r خواري منكران ولايت اميرالمؤمنين (عليه‌السلام)
«فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ ؛
پس چون آنچه به ايشان تذكر داده شده بود همه را فراموش كردند؛ ابواب همه چيز را بر آن‌ها گشوديم تا آنگاه كه به آنچه عطا شدند شادمان و مغرور گشتند به ناگاه آن‌ها را [به كيفر اعمالشان] گرفتار كرديم و در آن هنگام خوار و نااميد شدند.»[136]
امام باقر(عليه‌السلام) در باره اين آيه فرمودند: مراد از « فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ » يعني:
پس چون ولايت اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) را ترك كردند و حال آنكه به آن مأمور بودند و مراد از « فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ » يعني به آنان در دنيا دولت داديم و آنچه در آن گسترده شده در اختيارشان نهاديم. و مراد از « حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ » يعني قيام حضرت قائم(عليه‌السلام) كه در آن هنگام آنان را [منكران ولايت اميرالمؤمنين (عليه السلام) را به كيفر اعمالشان گرفتار مي‌كنيم به طوري كه خوار و نااميد گردند].[137]
در آيه دويست و بيست و هفت سوره شعراء نيز به اين مطلب اشاره گرديده آنجا كه خداوند تبارك و تعالي مي‌فرمايد:
« وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ؛
و آنانكه ظلم و ستم كردند به زودي خواهند دانست كه به كدام كيفرگاه و دوزخي دگرگون خواهند شد.»[138]
در حديثي از پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله) آمده است كه حضرت فرمودند: به خدا شكوه مي‌كنم از منكران فضيلت اهل بيتم و تضييع كنندگان حق آنان پس از خودم، و كافي است كه خداوند ولي و ياور من و اهل بيتم باشد و از منكران حق ايشان انتقام كشد و سپس حضرت اين آيه را تلاوت فرمودند: « وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ »[139]
[انتقامي كه خداوند از منكران و دشمنان اهل بيت (عليهم‌السلام) مي‌گيرد در زمان ظهور و حضور حضرت مهدي(عليه‌السلام) است.]
r مسخ عده‌اي از منكران
«سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ اَنَّهُ الحَق؛
به زودي آيات و نشانه‌هاي خويش را در جهان هستي و در جان خودشان به آنان نشان خواهيم داد تا برايشان روشن گردد كه او حق است.»[140]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين كلام خداي تعالي فرمودند:
نشانه‌هاي خداوند در آفاق و جهان هستي: كم شدن و كاسته‌شدن و سايل زندگي بر آنان است و در جانشان: به مسخ شدن است تا اينكه آنان معلوم شود كه قائم(عليه‌السلام) حق است. [141]
شايد مراد حضرت اين باشد كه در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) عده‌اي از منكران او مسخ مي‌گردند تا دريابند كه حضرت مهدي(عليه‌السلام) حق است و او همان وعده انكار ناپذير خداوند مي‌باشد.
r انتقام از ناصبيان
«وَلَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُوْلَئِكَ مَا عَلَيْهِم مِّن سَبِيلٍ ؛
و هر آنكه پس از ظلمي كه بر او رفته انتقام جويي كند پس بر چنين كساني هيچ گونه مؤاخذه و گناهي نيست.»[142]
امام باقر(عليه‌السلام) درباره اين آيه قرآن كريم فرمودند:
[كسيكه انتقام‌جويي مي‌كند و هيچ‌گونه مؤاخذه و گناهي بر او نيست] حضرت قائم(عليه‌السلام) است، هرگاه بپاخيزد از بني‌اميه و تكذيب كنندگان و ناصبيان انتقام خواهد گرفت.[143]
عذاب مشهود
«حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا؛
تا آنگاه كه عذاب موعود را ببينند؛ سپس خواهند دانست چه كسي ياورش ضعيف‌تر و جمعيتش كم‌تر است.»[144]
از حضرت كاظم(عليه‌السلام) درباره اين آيه نقل شده است كه فرمودند: منظور از «مايُوعَدن»حضرت قائم(عليه‌السلام) و ياران او مي‌باشد.[145]
و شايد مراد حضرت موسي بن جعفر(عليه‌السلام) اين باشد كه در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) منكران ولايت اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) به شمشير عدالت حضرت قائم عذاب را به چشم مي‌بينند و در مي‌يابند كه چه كسي ضغيف‌تر و ناتوان‌تر است، كسيكه دشمن خدا و منكر ولايت علوي است يا كساني كه خداوند آن‌ها را ياري مي‌كند و ذات حق تعالي وليشان است.
در آيه يك صد و دهم سوره هود اين معنا كامل‌تر شده خداوند تبارك و تعالي مي‌فرمايد:
«وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ...؛
و به راستي كه ما كتاب [تورات] را بر موسي فرستاديم آنگاه درباره آن اختلاف كردند.»[146]
امام باقر(عليه‌السلام) درباره اين آيه فرمودند:
امت موسي درباره تورات اختلاف كردند هم چنانكه اين امت در قرآن اختلاف نمودند، و البته در كتابي هم با حضرت قائم(عليه‌السلام) است نيز اختلاف خواهند كرد، به طوري كه عده بسياري از آنان انكار نمايند، پس آن حضرت منكران را پيش مي‌كشد و گردنشان را مي‌زند.[147]
البته اين عذاب‌ها و مجازات‌ها درباره كساني است كه اصلاح پذير نمي‌باشند و هيچ راهي براي هدايشان وجود ندارد و بهترين راهي كه توسط حضرت قائم(عليه‌السلام) براي آن‌ها در نظر گرفته مي‌شود آن است كه حضرت زمين را از وجود آنان پاك مي‌كند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[136] - سوره انعام، آيه 44.
[137] - تفسير قمي: ج 1، ص 200.
[138] - سوره شعراء، آيه 227.
[139] - كمال الدين: ج 1، ص 260.
[140] - فصلت: آيه 53.
[141] - تأويل الآيات الظاهرة: ص 541. – المحجة: ص 327.
[142] - سوره شوري، آيه 41.
[143] - تأويل الآيات الظاهرة: ص 549.
[144] - سوره جن، آيه 24.
[145] - اصول كافي: ج 1، ص 434.
[146] - سوره هود، آيه 110.
[147] - روضه كافي: ص 287.
-
- پست: 802
- تاریخ عضویت: جمعه ۲۸ دی ۱۳۸۶, ۴:۱۹ ب.ظ
- سپاس‌های ارسالی: 1712 بار
- سپاس‌های دریافتی: 2245 بار
- تماس:
2ـ ظالمان و قاتلان اهل بيت(عليهم‌السلام)
r انتقام از قاتلان اباعبدالله (عليه‌السلام)
«وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلاَ يُسْرِف فِّي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا؛
هر آنكه مظلوم كشته شود پس البته كه ما براي ولي او حكومت و تسلّط قرار داديم [بر قاتل] پس مباد در كشتن اسراف كند چرا كه او مورد حمايت است.»[148]
از حضرت صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيه سؤال شد، حضرت فرمودند:
قائم آل محمد(عليهم السلام) خروج مي‌كند و به انتقام خون حسين(عليه‌السلام) دشمنان را مي‌كشد، پس چنانكه اهل زمين را به قتل رساند مسرِف نخواهد بود، و اينكه خداوند فرموده «فلا يسرف في القتل» يعني كاري انجام نمي‌دهد كه به سبب آن اسراف كرده باشد. سپس حضرت صادق(عليه‌السلام) فرمودند:
به خدا سوگند فرزندان و نوادگان كشندگان حسين(عليه‌السلام) را به سبب كارهاي پدرانشان به قتل مي‌رساند.»[149]
از امام رضا(عليه‌السلام) پرسيدند: يابن رسول الله چه مي‌فرمائيد درباره حديثي كه از امام صادق(عليه‌السلام) روايت شده كه فرمودند:
قائم(عليه‌السلام) هنگامي كه خروج مي‌كند فرزندان و نوادگان قاتلان حسين(عليه‌السلام) را به خاطر كارهاي پدرانشان به قتل مي‌رساند؟ حضرت رضا فرمودند:
همين طور است. گفتم پس قول خداي عزوجل كه مي‌فرمايد: «هيچ نفسي بار ديگري را به دوش نمي‌كشد»[150]
معنايش چيست؟ فرمودند:
خداوند در تمامي ا قوالش راست گفته،ولي فرزندان كشندگان امام حسين(عليه‌السلام) به كرده پدرانشان راضي هستند و به آن جنايت‌ها افتخار مي‌كنند، و هر كس به كاري راضي باشد همچون كسي است كه آن را انجام داده، ... بنابراين تنها به اين جهت حضرت قائم(عليه‌السلام) آن‌ها را مي‌كشد كه به كردار پدرانشان راضي هستند.»[151]
r انتقام از ظالمين به خاندان پيامبر(صلي الله عليه و آله)
«إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا وَأَكِيدُ كَيْدًا فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا؛
البته آنان [دشمنان اسلام] هر چه بتوانند كيد و مكر مي‌كنند. و من هم كيد و مكر خواهم كرد. پس تو [اي رسول ما] كافران را مهلت بده، مهلت كمي.»[152]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيه شريفه فرمودند:
[دشمنان اسلام] با رسول خدا كيد و مكر نمودند، و با حضرت علي(عليه‌السلام) مكر نمودند، نسبت به فاطمه (سلام‌الله‌عليها) با كيد و مكر رفتار كردند پس خداوند فرمود:
اي محمد(صلي الله عليه و آله) آنان [دشمنان و منافقان] هر چه بتوانند كيد و مكر مي‌كنند، و من هم در مقابل آنان مكر مي‌كنم، پس تو اي محمد(صلي الله عليه و آله) كافران را مهلت بده مهلت كمي تا وقت برانگيختن قائم(عليه‌السلام) كه به وسيله او از جباران و طاغوتيان قريش و بني اميه و ساير مردم [ظالمين به خاندان عصمت(عليهم السلام)] انتقام خواهم گرفت.[153]
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[148] - سوره اسراء، آيه 33.
[149] - كامل الزيارات: ص 63.
[150] - سوره انعام، آيه 164.
[151] - عيون اخبار الرضا(عليه‌السلام): ص 151.
[152] - سوره طارق، آيات 15 و 16.
[153] - تفسير قمي: ج 2، ص 416.
r انتقام از قاتلان اباعبدالله (عليه‌السلام)
«وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلاَ يُسْرِف فِّي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا؛
هر آنكه مظلوم كشته شود پس البته كه ما براي ولي او حكومت و تسلّط قرار داديم [بر قاتل] پس مباد در كشتن اسراف كند چرا كه او مورد حمايت است.»[148]
از حضرت صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيه سؤال شد، حضرت فرمودند:
قائم آل محمد(عليهم السلام) خروج مي‌كند و به انتقام خون حسين(عليه‌السلام) دشمنان را مي‌كشد، پس چنانكه اهل زمين را به قتل رساند مسرِف نخواهد بود، و اينكه خداوند فرموده «فلا يسرف في القتل» يعني كاري انجام نمي‌دهد كه به سبب آن اسراف كرده باشد. سپس حضرت صادق(عليه‌السلام) فرمودند:
به خدا سوگند فرزندان و نوادگان كشندگان حسين(عليه‌السلام) را به سبب كارهاي پدرانشان به قتل مي‌رساند.»[149]
از امام رضا(عليه‌السلام) پرسيدند: يابن رسول الله چه مي‌فرمائيد درباره حديثي كه از امام صادق(عليه‌السلام) روايت شده كه فرمودند:
قائم(عليه‌السلام) هنگامي كه خروج مي‌كند فرزندان و نوادگان قاتلان حسين(عليه‌السلام) را به خاطر كارهاي پدرانشان به قتل مي‌رساند؟ حضرت رضا فرمودند:
همين طور است. گفتم پس قول خداي عزوجل كه مي‌فرمايد: «هيچ نفسي بار ديگري را به دوش نمي‌كشد»[150]
معنايش چيست؟ فرمودند:
خداوند در تمامي ا قوالش راست گفته،ولي فرزندان كشندگان امام حسين(عليه‌السلام) به كرده پدرانشان راضي هستند و به آن جنايت‌ها افتخار مي‌كنند، و هر كس به كاري راضي باشد همچون كسي است كه آن را انجام داده، ... بنابراين تنها به اين جهت حضرت قائم(عليه‌السلام) آن‌ها را مي‌كشد كه به كردار پدرانشان راضي هستند.»[151]
r انتقام از ظالمين به خاندان پيامبر(صلي الله عليه و آله)
«إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا وَأَكِيدُ كَيْدًا فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا؛
البته آنان [دشمنان اسلام] هر چه بتوانند كيد و مكر مي‌كنند. و من هم كيد و مكر خواهم كرد. پس تو [اي رسول ما] كافران را مهلت بده، مهلت كمي.»[152]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيه شريفه فرمودند:
[دشمنان اسلام] با رسول خدا كيد و مكر نمودند، و با حضرت علي(عليه‌السلام) مكر نمودند، نسبت به فاطمه (سلام‌الله‌عليها) با كيد و مكر رفتار كردند پس خداوند فرمود:
اي محمد(صلي الله عليه و آله) آنان [دشمنان و منافقان] هر چه بتوانند كيد و مكر مي‌كنند، و من هم در مقابل آنان مكر مي‌كنم، پس تو اي محمد(صلي الله عليه و آله) كافران را مهلت بده مهلت كمي تا وقت برانگيختن قائم(عليه‌السلام) كه به وسيله او از جباران و طاغوتيان قريش و بني اميه و ساير مردم [ظالمين به خاندان عصمت(عليهم السلام)] انتقام خواهم گرفت.[153]
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[148] - سوره اسراء، آيه 33.
[149] - كامل الزيارات: ص 63.
[150] - سوره انعام، آيه 164.
[151] - عيون اخبار الرضا(عليه‌السلام): ص 151.
[152] - سوره طارق، آيات 15 و 16.
[153] - تفسير قمي: ج 2، ص 416.
-
- پست: 802
- تاریخ عضویت: جمعه ۲۸ دی ۱۳۸۶, ۴:۱۹ ب.ظ
- سپاس‌های ارسالی: 1712 بار
- سپاس‌های دریافتی: 2245 بار
- تماس:
r عذابي فراگير بر غاصبان خلافت علوي
«هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً ؛
آيا حديث آن عقوبت فراگير به تو رسيده. چهره‌هايي در آن روز ترسناك و ذليل است. همة كارشان رنج و مشقّت است. و در آتش سوزان وارد مي‌گردند.»[154]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيات فرمودند: مراد از عقوبت فراگير حضرت قائم(عليه‌السلام) است كه آن‌ها [دشمنان] را با شمشير فرا گيرد و حضرت فرمود:
[آن‌ها] خوارند كه توان رد كردن [عذاب و عقوبت] را ندارند.
راوي گويد: گفتم «عاملة» چه معنا دارد؟ فرمودند: به غير آنچه خداوند نازل فرمود عمل كردند.
دوباره گفتم: «ناصبة»؟ فرمودند: غير از واليان امام (عليه‌السلام) را نصب نمودند،
گفتم: «تصلي نارا حامية» چه معنا دارد؟ فرمود: در دنيا به آتش جنگ هنگام ظهور حضرت قائم(عليه‌السلام) گرفتار مي‌شوند، و در آخرت به آتش دوزخ مي‌افتند. [155]
r نابودي ظالمان
«وَيُرِيدُ اللّهُ أَن يُحِقَّ الحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ ؛
و خدا مي‌خواهد كه حق را به وسيله كلماتش ثابت گرداند و ريشه كافران را از بيخ و بن بركند.»[156]
امام باقر(عليه‌السلام) فرمود: مراد از «يحق الحق بكلماته» احقاق حق آل محمد (عليهم السلام) مي‌باشد،و اينكه فرموده به وسيله كلماتش [مراد حضرت قائم (عليه‌السلام) است كه در زمان ظهورش حق پيامبر و آل او را احقاق مي‌فرمايد و تمام باطل‌ها را نابود مي‌سازد.][157]
r اوج ذلت و خواري
«وَتَرَاهُمْ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا خَاشِعِينَ مِنَ الذُّلِّ يَنظُرُونَ مِن طَرْفٍ خَفِيٍّ ؛
و آن ستمگران را مي‌بيني كه با ذلّت و خواري به سوي عذاب متوجهشان ساخته‌اند از گوشه چشم بر آن نگاه مي‌كنند.»[158]
امام باقر(عليه‌السلام) فرمودند:
اينكه خداوند مي‌فرمايد: «با ذلّت و خواري از گوشه چشم بر آن نگاه مي‌كنند» يعني به سوي حضرت قائم(عليه‌السلام) كه بر آن‌ها همچون عذابي نازل مي‌شود نظر مي‌افكنند.[159]
اين آيه ترسيمي است از شدّت خواري و ذلّت ستمگران و ظالمان در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) كه از ترس و وحشت با چشماني نيمه باز بر او نظر مي‌كنند و منتظرند كه بدانند چه عذاب و عقوبتي براي آن‌ها مهيا مي‌شود.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
154] - سوره غاشيه، آيات 1 -4.
[155] - روضه كافي: ص 50.
[156] - سوره انفال،آيه 7.
[157] - تفسير عياشي: ج2، ص 50.
[158] - سوره شوري، آيه 45.
[159] - تأويل الآيات الظاهره: ص 550.
«هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً ؛
آيا حديث آن عقوبت فراگير به تو رسيده. چهره‌هايي در آن روز ترسناك و ذليل است. همة كارشان رنج و مشقّت است. و در آتش سوزان وارد مي‌گردند.»[154]
امام صادق(عليه‌السلام) درباره اين آيات فرمودند: مراد از عقوبت فراگير حضرت قائم(عليه‌السلام) است كه آن‌ها [دشمنان] را با شمشير فرا گيرد و حضرت فرمود:
[آن‌ها] خوارند كه توان رد كردن [عذاب و عقوبت] را ندارند.
راوي گويد: گفتم «عاملة» چه معنا دارد؟ فرمودند: به غير آنچه خداوند نازل فرمود عمل كردند.
دوباره گفتم: «ناصبة»؟ فرمودند: غير از واليان امام (عليه‌السلام) را نصب نمودند،
گفتم: «تصلي نارا حامية» چه معنا دارد؟ فرمود: در دنيا به آتش جنگ هنگام ظهور حضرت قائم(عليه‌السلام) گرفتار مي‌شوند، و در آخرت به آتش دوزخ مي‌افتند. [155]
r نابودي ظالمان
«وَيُرِيدُ اللّهُ أَن يُحِقَّ الحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ ؛
و خدا مي‌خواهد كه حق را به وسيله كلماتش ثابت گرداند و ريشه كافران را از بيخ و بن بركند.»[156]
امام باقر(عليه‌السلام) فرمود: مراد از «يحق الحق بكلماته» احقاق حق آل محمد (عليهم السلام) مي‌باشد،و اينكه فرموده به وسيله كلماتش [مراد حضرت قائم (عليه‌السلام) است كه در زمان ظهورش حق پيامبر و آل او را احقاق مي‌فرمايد و تمام باطل‌ها را نابود مي‌سازد.][157]
r اوج ذلت و خواري
«وَتَرَاهُمْ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا خَاشِعِينَ مِنَ الذُّلِّ يَنظُرُونَ مِن طَرْفٍ خَفِيٍّ ؛
و آن ستمگران را مي‌بيني كه با ذلّت و خواري به سوي عذاب متوجهشان ساخته‌اند از گوشه چشم بر آن نگاه مي‌كنند.»[158]
امام باقر(عليه‌السلام) فرمودند:
اينكه خداوند مي‌فرمايد: «با ذلّت و خواري از گوشه چشم بر آن نگاه مي‌كنند» يعني به سوي حضرت قائم(عليه‌السلام) كه بر آن‌ها همچون عذابي نازل مي‌شود نظر مي‌افكنند.[159]
اين آيه ترسيمي است از شدّت خواري و ذلّت ستمگران و ظالمان در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) كه از ترس و وحشت با چشماني نيمه باز بر او نظر مي‌كنند و منتظرند كه بدانند چه عذاب و عقوبتي براي آن‌ها مهيا مي‌شود.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
154] - سوره غاشيه، آيات 1 -4.
[155] - روضه كافي: ص 50.
[156] - سوره انفال،آيه 7.
[157] - تفسير عياشي: ج2، ص 50.
[158] - سوره شوري، آيه 45.
[159] - تأويل الآيات الظاهره: ص 550.
-
- پست: 802
- تاریخ عضویت: جمعه ۲۸ دی ۱۳۸۶, ۴:۱۹ ب.ظ
- سپاس‌های ارسالی: 1712 بار
- سپاس‌های دریافتی: 2245 بار
- تماس:
3ـ امويان و پيروان عقايد ايشان
r هلاكت با شمشير عدالت
« فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَرْكُضُونَ لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ فَمَا زَالَت تِّلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ ؛
پس چون عذاب ما را احساس نمودند از آن گريزان گشتند،نگريزيد و باز گرديد به سوي آنچه كه در آن در خوشگذراني و آسايش بوده‌ايد و به خانه‌هاي خود روآوريد تا شايد پرسش شويد. گويند: اي واي بر ما كه ستمگر بوديم و پيوسته اين سخن را گويند تا اينكه درو شده، خاموش و بي جانشان سازيم.»[160]
امام باقر(عليه‌السلام) در مورد اين آيات فرمودند:
هرگاه حضرت قائم(عليه‌السلام) بپاخيزد به سراغ بني اميه[161] در شام بفرستد و آن‌ها به سوي روم فرار كنند، پس روميان به آن‌ها گويند: ما به شما راه نمي‌دهيم مگر اينكه به دين نصرانيت در‌آييد، صليب به گردنشان مي‌آويزند و روميان آن‌ها را راه مي‌دهند.
و چون ياران حضرت قائم(عليه‌السلام) به سوي روم بروند از حضرت مهدي(عليه‌السلام) براي جنگيدن با روميان مأذونند، زماني‌كه به روم مي‌رسند و روميان قدرت و شكوه آن‌ها را مي‌بينند،بزرگ روميان مي‌گويد: برويد بني اميه را به دست ايشان بسپاريد كه با قدرت تمام آمده‌اند.
و اين است معناي قول خداوند كه مي‌فرمايد:
پس چون عذاب ما را احساس نمودند از آن گريزان گشتند نگريزيد و بازگرديد به سوي آنچه در آن در خوشگذراني و آسايش بوده‌ايد و به خانه‌هاي خود رو آوريد تا شايد پرسش شويد [از گنج‌هايي كه انباشته كرده‌ايد] گويند اي واي بر ما كه ستمگر بوديم و پيوسته اين سخن را گويند تا اينكه كشته شوند و خاموش و بي‌جانشان سازيم كه هيچ خبر دهنده‌اي از آنان باقي نماند.[162]
r گرفتاران عذاب موعود
«أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ؛
[اي رسول ما] خواهي ديد كه چنانچه چندين سال هم آنان را متنعّم سازيم سپس عذاب موعود به آنان مي‌رسد، اين تمتع و بهره‌گيري از دنيا براي آن‌ها سودي نخواهد داشت.»[163]
امام صادق (عليه‌السلام) در باره اين آيات قرآن فرمودند:
مراد خداوند از عذاب موعود در آيه «ثم جاءهم ما كانوا بوعدون» خروج قائم(عليه‌السلام) است. و مراد از كسانيكه از نعمت‌هاي دنيايي متنعم شده‌اند و آن نعمت‌ها به حال آن‌ها هيچ سودي ندارد بني اميه اند كه به دنيا در دنيا بهره‌مند بودند.[164]
r پايان ظلم و ستم امويان
«الم غُلِبَتِ الرُّومُ فِي أَدْنَى الْأَرْضِ وَهُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ فِي بِضْعِ سِنِينَ لِلَّهِ الْأَمْرُ مِن قَبْلُ وَمِن بَعْدُ وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ بِنَصْرِ اللَّهِ ؛
« روميان مغلوب شدند و اين شكست در سرزمين نزديكي رخ داد، اما آنان پس از اين شكست به زودي باز پيروز مي‌شوند در چند سال، همه كارها از آن خداست چه بعد و چه قبل (از اين شكست و پيروزي) و در آن روز مؤمنان (به خاطر پيروزي ديگري) خوشحال خواهند شد».[165]
اميرمؤمنان علي(عليه‌السلام) درباره اين كلام خداوند: «روميان مغلوب شدند» مي‌فرمايند: اين آيه درباره ما و بني اميه است.[166]
امام صادق(عليه‌السلام) نيز درباره آيه «در آن روز مؤمنان به ياري خداوند خرسند خواهند شد» فرمود:
مراد آن است كه مؤمنان در قبرهايشان به قيام قائم(عليه‌السلام) شاد و خوشحال مي‌شوند.[167]
و شايد مراد اميرمؤمنان علي(عليه‌السلام) از اين كلام كه مي‌فرمايند:
آيه غلبت الروم درباره ما و بني اميه است. اين باشد كه ما در زمان امويان از حكومت و حق مسلم خود محروم گشتيم و در ظاهر مغلوب ايشان شديم و آن‌ها بر ما ظلم‌ها و جنايت‌ها روا داشتند و بعد از امويان عباسيان ما را از حقوقمان محروم نمودند و خلافت ما را غصب كردند و در ظاهر ما را مغلوب ساختند ولي همه اين مغلوبيت‌ها و محروميت‌ها در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) تمام مي‌شود و حضرتش بر تمام عالم غلبه مي‌كند و حكومت واحد جهاني تشكيل مي‌دهد و در آن روز است كه به قول امام صادق(عليه‌السلام) نه تنها همه مؤمنان و پيروان ولايت علوي كه زنده‌اند خوشحال مي‌شوند بلكه مؤمناني كه از دنيا رفته‌ا ند نيز در قبرهايشان خوشحال و خرسند مي‌گردند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[160] - سوره انبياء، آيات 12 – 15.
[161] - مراد اولاد و نوادگان آن‌ها و كساني كه پيرو عقيده و راضي به افعال ايشانند مي‌باشد.
[162] - تفسير عياشي: ج 2، ص 56.
[163] - سوره شعرا، آيات 205-207.
[164] - تأويل الآيات الظاهره: ص 392.
[165] - سوره روم، آيه 1 – 5.
[166] - تأويل الآيات الظاهره: ص 434.
[167] - دلائل الامامة: ص 248.
r هلاكت با شمشير عدالت
« فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَرْكُضُونَ لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ فَمَا زَالَت تِّلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ ؛
پس چون عذاب ما را احساس نمودند از آن گريزان گشتند،نگريزيد و باز گرديد به سوي آنچه كه در آن در خوشگذراني و آسايش بوده‌ايد و به خانه‌هاي خود روآوريد تا شايد پرسش شويد. گويند: اي واي بر ما كه ستمگر بوديم و پيوسته اين سخن را گويند تا اينكه درو شده، خاموش و بي جانشان سازيم.»[160]
امام باقر(عليه‌السلام) در مورد اين آيات فرمودند:
هرگاه حضرت قائم(عليه‌السلام) بپاخيزد به سراغ بني اميه[161] در شام بفرستد و آن‌ها به سوي روم فرار كنند، پس روميان به آن‌ها گويند: ما به شما راه نمي‌دهيم مگر اينكه به دين نصرانيت در‌آييد، صليب به گردنشان مي‌آويزند و روميان آن‌ها را راه مي‌دهند.
و چون ياران حضرت قائم(عليه‌السلام) به سوي روم بروند از حضرت مهدي(عليه‌السلام) براي جنگيدن با روميان مأذونند، زماني‌كه به روم مي‌رسند و روميان قدرت و شكوه آن‌ها را مي‌بينند،بزرگ روميان مي‌گويد: برويد بني اميه را به دست ايشان بسپاريد كه با قدرت تمام آمده‌اند.
و اين است معناي قول خداوند كه مي‌فرمايد:
پس چون عذاب ما را احساس نمودند از آن گريزان گشتند نگريزيد و بازگرديد به سوي آنچه در آن در خوشگذراني و آسايش بوده‌ايد و به خانه‌هاي خود رو آوريد تا شايد پرسش شويد [از گنج‌هايي كه انباشته كرده‌ايد] گويند اي واي بر ما كه ستمگر بوديم و پيوسته اين سخن را گويند تا اينكه كشته شوند و خاموش و بي‌جانشان سازيم كه هيچ خبر دهنده‌اي از آنان باقي نماند.[162]
r گرفتاران عذاب موعود
«أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ؛
[اي رسول ما] خواهي ديد كه چنانچه چندين سال هم آنان را متنعّم سازيم سپس عذاب موعود به آنان مي‌رسد، اين تمتع و بهره‌گيري از دنيا براي آن‌ها سودي نخواهد داشت.»[163]
امام صادق (عليه‌السلام) در باره اين آيات قرآن فرمودند:
مراد خداوند از عذاب موعود در آيه «ثم جاءهم ما كانوا بوعدون» خروج قائم(عليه‌السلام) است. و مراد از كسانيكه از نعمت‌هاي دنيايي متنعم شده‌اند و آن نعمت‌ها به حال آن‌ها هيچ سودي ندارد بني اميه اند كه به دنيا در دنيا بهره‌مند بودند.[164]
r پايان ظلم و ستم امويان
«الم غُلِبَتِ الرُّومُ فِي أَدْنَى الْأَرْضِ وَهُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ فِي بِضْعِ سِنِينَ لِلَّهِ الْأَمْرُ مِن قَبْلُ وَمِن بَعْدُ وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ بِنَصْرِ اللَّهِ ؛
« روميان مغلوب شدند و اين شكست در سرزمين نزديكي رخ داد، اما آنان پس از اين شكست به زودي باز پيروز مي‌شوند در چند سال، همه كارها از آن خداست چه بعد و چه قبل (از اين شكست و پيروزي) و در آن روز مؤمنان (به خاطر پيروزي ديگري) خوشحال خواهند شد».[165]
اميرمؤمنان علي(عليه‌السلام) درباره اين كلام خداوند: «روميان مغلوب شدند» مي‌فرمايند: اين آيه درباره ما و بني اميه است.[166]
امام صادق(عليه‌السلام) نيز درباره آيه «در آن روز مؤمنان به ياري خداوند خرسند خواهند شد» فرمود:
مراد آن است كه مؤمنان در قبرهايشان به قيام قائم(عليه‌السلام) شاد و خوشحال مي‌شوند.[167]
و شايد مراد اميرمؤمنان علي(عليه‌السلام) از اين كلام كه مي‌فرمايند:
آيه غلبت الروم درباره ما و بني اميه است. اين باشد كه ما در زمان امويان از حكومت و حق مسلم خود محروم گشتيم و در ظاهر مغلوب ايشان شديم و آن‌ها بر ما ظلم‌ها و جنايت‌ها روا داشتند و بعد از امويان عباسيان ما را از حقوقمان محروم نمودند و خلافت ما را غصب كردند و در ظاهر ما را مغلوب ساختند ولي همه اين مغلوبيت‌ها و محروميت‌ها در زمان ظهور حضرت مهدي(عليه‌السلام) تمام مي‌شود و حضرتش بر تمام عالم غلبه مي‌كند و حكومت واحد جهاني تشكيل مي‌دهد و در آن روز است كه به قول امام صادق(عليه‌السلام) نه تنها همه مؤمنان و پيروان ولايت علوي كه زنده‌اند خوشحال مي‌شوند بلكه مؤمناني كه از دنيا رفته‌ا ند نيز در قبرهايشان خوشحال و خرسند مي‌گردند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[160] - سوره انبياء، آيات 12 – 15.
[161] - مراد اولاد و نوادگان آن‌ها و كساني كه پيرو عقيده و راضي به افعال ايشانند مي‌باشد.
[162] - تفسير عياشي: ج 2، ص 56.
[163] - سوره شعرا، آيات 205-207.
[164] - تأويل الآيات الظاهره: ص 392.
[165] - سوره روم، آيه 1 – 5.
[166] - تأويل الآيات الظاهره: ص 434.
[167] - دلائل الامامة: ص 248.