مبطلات روزه

[مائده آسمانی]

[align=center]به نام  

 استمنا  


مسئله: اگر روزه دار استمنا كند ( معناى استمنا در مساله 1581 گذشت ) , روزه اش باطل مى شود.

مسئله: اگر بى اختيار منى از انسان بيرون آيد , روزه اش باطل نيست .

مسئله: هـرگـاه روزه دار بـدانـد كه اگر در روز بخوابد محتلم مى شود , يعنى در خواب منى از او بيرون مى آيد , جايز است بخوابد ,

هر چند به سبب نخوابيدن به زحمت نيفتد , و اگر محتلم شود , روزه اش باطل نمى شود.

مسئله:اگـر روزه دار در حـال بـيـرون آمـدن منى از خواب بيدار شود , واجب نيست از بيرون آمدن منى جلوگيرى كند.

مسئله:روزه دارى كه محتلم شده , مى تواند بول كند , اگر چه بداند به واسطه بول كردن باقيمانده منى از مجرى بيرون مى آيد.

مسئله:روزه دارى كـه مـحـلتم شده , اگر بداند منى در مجرى مانده , و در صورتى كه پيش از غسل بول نكند بعد از غسل منى از او بيرون مى آيد ,

احتياط مستحب آن است كه پيش از غسل بول كند.

مسئله:كـسـى كه به قصد بيرون آمدن منى بازى و شوخى كند , اگر چه منى از او بيرون نيايد , بايد بنابر احتياط لازم روزه را تمام كند و قضا هم بنمايد.

مسلئه:اگـر روزه دار بـدون قصد بيرون آمدن منى مثلا با زن خود بازى و شوخى كند , چنانچه اطمينان دارد كه منى از او خارج نمى شود ,

اگر چه اتفاقا منى بيرون آيد روزه او صحيح است .ولى اگر اطمينان ندارد , در صورتى كه منى از او بيرون آيد روزه اش باطل است .


منبع: توضیح المسائل آیت الله سیستانی

[مائده آسمانی]

[align=center]به نام  

  باقي ماندن بر جنابت و حيض و نفاس تا اذان صبح  


مسئله:اگر جنب عمدا در ماه رمضان تا اذان صبح غسل نكند روزه اش باطل است , و كسى كه وظيفه اش تيمم است

و عمدا تيمم ننمايد , روزه اش نيز باطل است , و حكم قضاى ماه رمضان نيز همين است .

مسئله: اگر در روزه غير ماه رمضان و قضاء آن از روزه هاى واجبى كه مثل روزه ماه رمضان وقت آن معين است , جنب عمدا تا اذان صبح غسل نكند اظهر

اين است كه روزه اش صحيح است .

مسئله: كسى كه در شب ماه رمضان جنب است , چنانچه عمدا غسل نكند تا وقت تنگ شود , بايد تيمم كند و روزه بگيرد , و احتياط مستحب آن است

كه قضاى آن را هم به جا آورد.

مسئله: اگـر جـنب در ماه رمضان غسل را فراموش كند و بعد از يك روز يادش بيايد , بايد روزه آن روز را قـضا نمايد , و اگر بعد از چند روز يادش بيايد روزه هر

چند روزى را كه يقين دارد جنب بوده قضا نمايد , مثلا اگر نمى داند سه روز جنب بوده يا چهار روز , بايد روزه سه روز را قضا كند.

مسئله: كـسـى كه در شب ماه رمضان براى هيچ كدام از غسل و تيمم وقت ندارد , اگر خود را جنب كند , روزه اش باطل است و قضا و كفاره بر او

واجب مى شود.

مسئله: اگر براى آن كه بفهمد وقت دارد يا نه , جستجو نمايد و گمان كند كه به اندازه غسل وقت دارد و خـود را جـنب كند و بعد بفهمد وقت تنگ بوده و

تيمم كند , روزه اش صحيح است , و اگر بدون جستجو گـمـان كند كه وقت دارد و خود را جنب نمايد و بعد بفهمد وقت تنگ بوده , و با تيمم روزه بگيرد ,

بنابر احتياط مستحب بايد روزه آن روز را قضا كند.

مسئله: كـسـى كـه در شب ماه رمضان جنب است و مى داند كه اگر بخوابد تا صبح بيدار نمى شود , نبايد غسل نكرده بخوابد و چنانچه پيش از غسل

اختيارا بخوابد و تا صبح بيدار نشود , روزه اش باطل است و قضا و كفاره بر او واجب مى شود.

مسئله: هـرگـاه جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بيدار شود احتياط واجب آن است كه پيش از غسل در صـورتـى كـه اطمينان به بيدار شدن ندارد نخوابد ,

اگر چه احتمال بدهد كه اگر دوباره بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مى شود.

مسئله: كـسـى كـه در شـب مـاه رمـضان جنب است و يقين دارد كه اگر بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مى شود , چنانچه تصميم داشته باشد كه بعد از

بيدار شدن غسل كند و با اين تصميم بخوابد و تا اذان خواب بماند , روزه اش صحيح است .و هم چنين است كسى كه اطمينان به بيدار شدن قبل

از اذان صبح دارد.

مسئله: كـسى كه در شب ماه رمضان جنب است و مى داند يا احتمال مى دهد كه اگر بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مى شود , چنانچه غفلت داشته باشد

كه بعد از بيدار شدن بايد غسل كند , در صورتى كه بخوابد و تا اذان صبح خواب بماند بنابر احتياط قضا بر او واجب مى شود.

مسئله: كـسـى كـه در شب ماه رمضان جنب است و يقين دارد يا احتمال مى دهد كه اگر بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مى شود , چنانچه نخواهد بعد از

بيدار شدن غسل كند , در صورتى كه بخوابد و بيدار نشود , روزه اش باطل و قضا و كفاره لازم است و هم چنين است بنابر احتياط لازم اگر ترديد داشته باشد

كه بعد از بيدار شدن غسل كند يا نه .

مسئله: اگـر جـنـب در شـب مـاه رمضان بخوابد و بيدار شود و يقين كند يا احتمال دهد كه اگر دوباره بخوابد پيش از اذان صبح بيدار مى شود و تصميم هم

داشته باشد كه بعد از بيدار شدن غسل كند , چنانچه دوبـاره بخوابد و تا اذان بيدار نشود , بايد عقوبة روزه آن روز را قضا كند , و اگر از خواب دوم بيدار شود

و بـراى مـرتـبه سوم بخوابد و تا اذان صبح بيدار نشود بايد روزه آن روز را قضا كند و بنابر احتياط استحبابى كفاره نيز بدهد.

مسئله: مـراد از خواب اول و دوم و سوم , در صورتى كه انسان در خواب محتلم شود خوابى است كه از بعد بيدار شدن بخوابد و اما خوابى كه در آن محتلم

شده خواب اول حساب نمى شود.

مسئله: اگر روزه دار در روز محتلم شود , واجب نيست فورا غسل كند.

مسئله: هر گاه در ماه رمضان بعد از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده , اگر چه بداند پيش از اذان محتلم شده , روزه او صحيح است .

مسئله: كـسـى كه مى خواهد قضاى روزه رمضان را بگيرد , هر گاه تا اذان صبح جنب بماند , اگر از روى عمد باشد , نمى تواند آن روز را روزه بگيرد وگرنه

مى تواند روزه بگيرد , هر چند احتياط در ترك آن است .

مسئله: كسى كه مى خواهد قضاى روزه رمضان را بگيرد , اگر بعد از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شـده و بداند پيش از اذان محتلم شده است ,

بنابر اقوى مى تواند آن روز را به قصد قضاى ماه رمضان روزه بگيرد.

مسئله: اگر در روزه واجبى غير قضاى روزه رمضان از روزه هايى كه مثل روزه كفاره وقت معينى ندارد , عـمـدا تا اذان صبح جنب بماند , اظهر اين است

كه روزه اش صحيح است , ولى بهتر آن است كه غير از آن روزه روز ديگرى را روزه بگيرد.

مسئله: اگـر زن پـيش از اذان صبح از حيض يا نفاس پاك شود , و عمدا غسل نكند و يا در تنگى وقت - هر چند از روى اختيار باشد - تيمم نكند در روزه ماه

رمضان - و هم چنين در قضاء او بنابر احتياط - روزه اش باطل است .

و در غير اين دو باطل نيست اگر چه احوط غسل كردن است و زنى كه وظيفه اش نسبت به حيض يا نفاس تيمم است در روزه ماه رمضان و هم چنين در قضاء

او بنابر احتياط اگر عمدا پيش از اذان صبح تيمم نكند روزه اش باطل است .

مسئله: اگـر زن پـيـش از اذان صبح در ماه رمضان از حيض يا نفاس پاك شود , و براى غسل وقت نداشته باشد , بايد تيمم نمايد ولى لازم نيست تا اذان

صبح بيدار بماند و هم چنين است حكم جنب در صورتى كه وظيفه اش تيمم باشد.

مسئله: اگـر زن نـزديـك اذان صبح در ماه مبارك رمضان از حيض يا نفاس پاك شود و براى هيچ كدام از غسل و تيمم وقت نداشته باشد , روزه اش صحيح است.

مسئله: اگر زن بعد از اذان صبح از خون حيض يا نفاس پاك شود , يا در بين روز خون حيض يا نفاس ببيند , اگر چه نزديك مغرب باشد , روزه او باطل است .

مسئله: اگر زن غسل حيض يا نفاس را فراموش كند و بعد از يك روز يا چند روز يادش بيايد , روزه هايى كه گرفته صحيح است .

مسئله: اگـر زن پـيـش از اذان صبح در ماه رمضان از حيض يا نفاس پاك شود و در غسل كوتاهى كند و تا اذان غـسـل نـكـنـد و در تنگى وقت تيمم هم نكند ,

روزه اش باطل است ولى چنانچه كوتاهى نكند , مثلا مـنتظر باشد كه حمام زنانه شود , اگر چه سه مرتبه بخوابد و تا اذان غسل نكند , و در تيمم كردن

كوتاهى نكند , روزه او صحيح است .

مسئله: اگـر زنـى كـه در حـال اسـتحاضه كثيره است , هر چند غسلهاى خود را به تفصيلى كه در احكام اسـتـحـاضـه گفته شد به جا نياورد,

روزه او صحيح است , همچنان كه در استحاضه متوسطه اگر چه غسل نكند روزه اش صحيح است .

مسئله: كسى كه مس ميت كرده يعنى جايى از بدن خود را به بدن ميت رسانده , مى تواند بدون غسل مس ميت روزه بگيرد , و اگر در حال روزه هم ميت را مس

نمايد , روزه او باطل نمى شود.


منبع: توضیح المسائل آیت الله سیستانی

[مائده آسمانی]

[align=center]به نام  

 رساندن غبار به حلق  

مسئله: بـنـابر احتياط واجب رساندن غبار غليظ به حلق روزه را باطل مى كند , چه غبار از چيزى باشد كه خوردن آن حلال است.

مثل آرد , يا غبار چيزى باشد كه خوردن آن حرام است مثل خاك .

مسئله: رساندن غبار غير غليظ به حلق - بنابر اقوى - روزه را باطل نمى كند.

مسئله: اگر به واسطه باد غبارى غليظ پيدا شود و انسان با اين كه متوجه است و مى تواند , مواظبت نكند و به حلق برسد ,

بنابر احتياط واجب روزه اش باطل مى شود.

مسئله:احتياط واجب آن است كه روزه دار دود سيگار و تنباكو و مانند اينها را هم به حلق نرساند.

مسئله: اگر مواظبت نكند و غبار يا دود و مانند اينها داخل حلق شود , چنانچه يقين يا اطمينان داشته كه بـه حـلق نمى رسد , روزه اش صحيح است ,

و اگر گمان مى كرده كه به حلق نمى رسد , بهتر آن است كه آن روزه را قضا كند.

مسئله: اگـر فـرامـوش كـنـد كه روزه است و مواظبت نكند , يا بى اختيار غبار و مانند آن به حلق او برسد روزه اش باطل نمى شود.


منبع: توضیح المسائل آیت الله سیستانی

[مائده آسمانی]

[align=center]به نام  

  بردن تمام سر در  

مسئله: اگـر روزه دار عـمـدا تمام سر را در آب فرو برد , اگر چه باقى بدن او از آب بيرون باشد , روزه اش بـنابر مشهور

باطل مى شود , ولى بعيد نيست كه اين كار روزه را باطل نكند , اگر چه كراهت شديد دارد و رعايت احتياط در صورت امكان بهتر است .

مسئله: اگر نصف سر را يك دفعه و نصف ديگر آن را دفعه ديگر در آب فرو برد , روزه اش هيچ اشكالى ندارد .

مسئله: اگر تمام سر زير آب برود اگر چه مقدارى از موها بيرون بماند , همان حكمى را كه در مساله 1618 گفته شد دارد.

مسئله: سـر فـرو بردن در غير آب از چيزهاى روان مانند شير به روزه هيچ ضررى ندارد , و هم چنين است فرو بردن سر در آب مضاف .

مسئله: اگـر روزه دار بى اختيار در آب بيفتد و آب تمام سر او را بگيرد , يا فراموش كند كه روزه است و سر در آب فرو برد , روزه او هيچ اشكالى ندارد.

مسئله: اگـر بـه خـيـال اين كه آب سر او را نمى گيرد , خود را در آب بيندازد و آب تمام سر او را بگيرد , روزه اش هيچ اشكالى ندارد.

مسئله: اگـر فـراموش كند كه روزه است و سر را در آب فرو برد , چنانچه در زير آب يادش بيايد كه روزه است , بهتر آن است كه فورا سر را بيرون آورد ولى

چنانچه بيرون نياورد , روزه اش باطل نمى شود.

مسئله: اگـر كـسى به زور سر او را در آب فرو برد , روزه اش هيچ اشكالى ندارد , ولى چنانچه در حالى كه زير آب است , آن كس دست بردارد بهتر آن است

كه فورا سرش را بيرون آورد.

مسئله: اگر روزه دار به نيت غسل سر را در آب فرو برد , روزه و غسل او هر دو صحيح است .

مسئله: اگـر بـراى آن كه كسى را از غرق شدن نجات دهد , سر را در آب فرو برد , اگر چه نجات دادن او واجب باشد , احتياط مستحب آن است كه

روزه اش را قضا كند.


منبع: توضیح المسائل آیت الله سیستانی

[مائده آسمانی]

[align=center]به نام  

 اماله كردن 

(تنقیه:فروکردن چیزی از ناحیه مقعد) با چيزهاى روان


مسئله: اماله كردن با چيز روان اگر چه از روى ناچارى و براى معالجه باشد روزه را باطل مى كند.



منبع: توضیح المسائل آیت الله سیستانی

[مائده آسمانی]

[align=center]به نام خدا  

 قى كردن  

مسئله: هـرگـاه روزه دار عـمـدا قى كند اگر چه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد ,

روزه اش باطل مى شود ولى اگر سهوا يا بى اختيار قى كند اشكال ندارد.

مسئله: اگر در شب چيزى بخورد كه مى داند به واسطه خوردن آن , در روز بى اختيار قى مى كند ,

احتياط مستحب آن است كه روزه آن روز را قضا نمايد.

مسئله: اگر روزه دار بتواند از قى كردن خوددارى كند , چنانچه براى او ضرر و مشقت نداشته باشد ,

بهتر آن است كه خوددارى نمايد.

مسئله: اگـر مـگـس در گـلـوى روزه دار برود , چنانچه به مقدارى فرو رفته باشد كه به پايين دادن آن خـوردن گـفـتـه نشود

لازم نيست آن را بيرون آورد و روزه اش صحيح است , و اما اگر به اين مقدار فرو نـرفـته باشد بايد آن را بيرون آورد ,

هر چند كه اين كار متوقف بر قى كردن باشد - مگر در صورتى كه قى كردن براى اوضرر يا مشقت زيادى داشته باشد -

و چنانچه آن را قى نكند و فرو برد روزه اش باطل مى شود .

مسئله: اگر سهوا چيزى را فرو ببرد و پيش از رسيدن به معده يادش بيايد كه روزه است , بيرون آوردن آن لازم نيست و روزه او صحيح است .

مسئله: اگـر يـقـين داشته باشد كه به واسطه آروغ زدن , چيزى از گلو بيرون مى آيد , بنابر احتياط نبايد عمدا آروغ بزند ,

ولى اگر يقين نداشته باشد اشكال ندارد.

مسئله: اگـر آروغ بزند و چيزى در گلو يا دهانش بيايد , بايد آن را بيرون بريزد و اگر بى اختيار فرو رود , روزه اش صحيح است .


منبع: توضیح المسائل آیت الله سیستانی