ارزش ياد خدا در پرتوي از نهج البلاغه

[محب فاطمه]

[align=center]بسم الله الرحمن الرحيم  

  ارزش ياد خدا در پرتوي از نهج البلاغه  

يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ اَلْآصالِ رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اَللَّهِ إِنَّ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى جَعَلَ اَلذِّكْرَ جِلاءً لِلْقُلُوبِ تَسْمَعُ بِهِ بَعْدَ اَلْوَقْرَةِ وَ تُبْصِرُ بِهِ بَعْدَ اَلْعَشْوَةِ وَ تَنْقَادُ بِهِ بَعْدَ اَلْمُعَانَدَةِ وَ مَا بَرِحَ لِلَّهِ عَزَّتْ آلاَؤُهُ فِي اَلْبُرْهَةِ بَعْدَ اَلْبُرْهَةِ وَ فِي أَزْمَانِ اَلْفَتَرَاتِ عِبَادٌ نَاجَاهُمْ فِي فِكْرِهِمْ وَ كَلَّمَهُمْ فِي ذَاتِ عُقُولِهِمْ فَاسْتَصْبَحُوا بِنُورِ يَقَظَةٍ فِي اَلْأَبْصَارِ وَ اَلْأَسْمَاعِ وَ اَلْأَفْئِدَةِ يُذَكِّرُونَ بِأَيَّامِ اَللَّهِ وَ يُخَوِّفُونَ مَقَامَهُ بِمَنْزِلَةِ اَلْأَدِلَّةِ فِي اَلْفَلَوَاتِ مَنْ أَخَذَ اَلْقَصْدَ حَمِدُوا إِلَيْهِ طَرِيقَهُ وَ بَشَّرُوهُ بِالنَّجَاةِ وَ مَنْ أَخَذَ يَمِيناً وَ شِمَالاً ذَمُّوا إِلَيْهِ اَلطَّرِيقَ وَ حَذَّرُوهُ مِنَ اَلْهَلَكَةِ وَ كَانُوا كَذَلِكَ مَصَابِيحَ تِلْكَ اَلظُّلُمَاتِ وَ أَدِلَّةَ تِلْكَ اَلشُّبُهَاتِ وَ إِنَّ لِلذِّكْرِ لَأَهْلاً أَخَذُوهُ مِنَ اَلدُّنْيَا بَدَلاً فَلَمْ تَشْغَلْهُمْ تِجَارَةٌ وَ لاَ بَيْعٌ عَنْهُ يَقْطَعُونَ بِهِ أَيَّامَ اَلْحَيَاةِ وَ يَهْتِفُونَ بِالزَّوَاجِرِ عَنْ مَحَارِمِ اَللَّهِ فِي أَسْمَاعِ اَلْغَافِلِينَ وَ يَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ وَ يَأْتَمِرُونَ بِهِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ اَلْمُنْكَرِ وَ يَتَنَاهَوْنَ عَنْهُ فَكَأَنَّمَا قَطَعُوا اَلدُّنْيَا إِلَى اَلْآخِرَةِ وَ هُمْ فِيهَا فَشَاهَدُوا مَا وَرَاءَ ذَلِكَ فَكَأَنَّمَا اِطَّلَعُوا غُيُوبَ أَهْلِ اَلْبَرْزَخِ فِي طُولِ اَلْإِقَامَةِ فِيهِ وَ حَقَّقَتِ اَلْقِيَامَةُ عَلَيْهِمْ عِدَاتِهَا فَكَشَفُوا غِطَاءَ ذَلِكَ لِأَهْلِ اَلدُّنْيَا حَتَّى كَأَنَّهُمْ يَرَوْنَ مَا لاَ يَرَى اَلنَّاسُ وَ يَسْمَعُونَ مَا لاَ يَسْمَعُونَ فَلَوْ مَثَّلْتَهُمْ لِعَقْلِكَ فِي مَقَاوِمِهِمُ اَلْمَحْمُودَةِ وَ مَجَالِسِهِمُ اَلْمَشْهُودَةِ وَ...


از سخنان امام(ع) كه اين سخن را به هنگام تلاوت اين آيه فرموده:

 يسبح له فيها بالغدو و الاصال رجال لا تلهيهم تجارة و لا بيع عن ذكر الله(نور-36 و37.) 

 خداوند ياد خويش را جلاى قلبها قرار داده،كه در اثر آن گوش،پس از سنگينى ميشنودو چشم پس از كم‏سوئى ميبيند و بدينوسيله پس از لجاجت و دشمنى منقاد و رام ميگردد.

خداوند-كه نعمتهايش بزرك باد-در هر عصر و زمانى همواره بندگانى داشته‏كه به فكر آنها الهام ميكرده و در وادى عقل و انديشه با آنان سخن مى‏گفته است.(اين‏بندگان)با نور بيدارى عقول،چراغ فهم و بينائى در چشمها،گوشها و دلها روشن ميساخته‏اندانسانها را به ياد روزهاى خاص الهى مى‏انداختند و از مقام عظمت پروردگار آنان را بيم ميدادنداين افراد بمنزله راهنمايان بيابانها بودند،كسانى كه راه مستقيم وسط را پيش گرفته طريقشان‏را ميستودند و آنان را به نجات بشارت ميدادند،و افرادى كه به جانب چپ و راست متمايل‏ميشدند از آنها انتقاد كرده،و از هلاكت‏بيمشان ميدادند،بدينگونه اين بندگان پاك،چراغ‏آن تاريكيها و راهنماى آن پرتگاهها بودند.ياد خدا اهلى دارد كه آن را به جاى زرق و برق‏دنيا برگزيده‏اند،لذا هيچ تجارت و داد و ستدى آنها را از ياد خدا باز نداشته است.با همين‏وضع زندگى خود را ادامه ميدهند،و غافلان را با فريادهاى خود متوجه كيفر محرمات الهى‏ميكنند،به عدالت فرمان ميدهند و خود به آن عمل مينمايند،مردم را از بدى باز ميدارند و خودبه گرد آن نميچرخند،با اينكه در دنيا هستند گويا آن را رها كرده و به آخرت پيوسته‏اند،آنهاماوراى دنيا را مشاهده كرده،گويا از پشت ديوار اين جهان سر بر آورده و به جهان برزخيان‏مينگرند و اقامت طولانى آنجا را مشاهده ميكنند.و گويا رستاخيز وعده‏هاى خود را براى آنها عملى‏ساخته است...  


خطبه 222 ، كتاب شريف نهج البلاغه

[محب فاطمه]

[align=center]وَقَدْ نَشَرُوا دَوَاوِينَ، أَعْمَالِهِمْ، وَفَرَغُوا لِـمُحَاسَبَةِ أَنْفُسِهِمْ، وَعَلَى كُلِّ صَغِيرَة وَكَبِيرَة أُمِرُوا بِهَا فَقَصَّرُوا عَنْهَا، أَوْ نُهوُا عَنْهَا فَفَرَّطُوا فِيهَا، وَحَمَّلُوا ثِقَلَ أَوْزَارِهِمْ، ظُهُورَهُمْ،

فَضَعُفُوا عَنِ الاْسْتِقلاَلِ بِهَا، فَنَشَجُوا، نَشِيجاً، وَتَجَاوَبُوا نَحِيباً، يَعِجُّونَ، إِلَى رَبِّهِمْ مِنْ مَقَامِ نَدَم وَاعْتِرَاف، لَرَأَيْتَ أَعْلاَمَ هُدىً، وَمَصَابِيحَ دُجىً، قَدْ حَفَّتْ بِهِمُ الْمَلاَئِكَةُ،

وَتَنَزَّلَتْ عَلَيْهِمُ السَّكِينَةُ، وَفُتِحَتْ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّماءِ، وَأَعِدَّتْ لَهُمْ مَقَاعِدُ الْكَرَامَاتِ، فِي مَقْعَد اطَّلَعَ اللهُ عَلَيْهِمْ فِيهِ، فَرَضِيَ سَعْيَهُمْ، وَحَمِدَ مَقَامَهُمْ، يَتَنَسَّمُونَ بِدُعَائِهِ

رَوْحَ، التَّجَاوُزِ، رَهَائِنُ فَاقَة إِلَى فَضْلِهِ، وَأُسَارَى ذِلَّة لِعَظَمَتِهِ، جَرَحَ طُولُ الاَْسَى قُلُوبَهُمْ، وَطُولُ الْبُكَاءِ عُيُونَهُمْ. لِكُلِّ بَابِ رَغْبَة إِلَى اللهِ سُبحانَهُ مِنْهُمْ يَدٌ قَارِعةٌ، يَسْأَلُونَ

مَنْ لاَ تَضِيقُ لَدَيْهِ الْمَنَادِحُ، وَلاَ يَخِيبُ عَلَيْهِ الرَّاغِبُونَ.

فَحَاسِبْ نَفْسَكَ لِنَفْسِكَ، فَإِنَّ غَيْرَهَا مِنَ الاَْنْفُسِ لَهَا حَسِيبٌ غَيْرُكَ. 


آنها اين پرده‏ها را براى جهانيان كنار زده،حتى گويا چيزهائى را ميبينند كه ديگران‏نميبينند و مطالبى را ميشنوند كه ديگران نميشنوند.اگر آنان را در پيشگاه عقل خود مجسم‏سازيد و مقامات ستوده و مجالس آشكار آنان را بنگريد،ميبينيد كه نامه‏هاى اعمال خويش راگشوده،و براى حسابرسى اعمال خود آماده شده‏اند،براى حساب هر كار كوچك و بزرگى كه‏به آن دستور داشته‏اند و كوتاهى كرده‏اند،و يا از آن نهى شده و مرتكب گرديده‏اند،سنگينى‏بار گناهانشان را به دوش گرفته،نميتوانند كمر راست كنند،گريه گلويشان را گرفته و بافرياد ميگريند و گريان باهم گفتگو ميكنند،و با صداى بلند در پيشگاه پروردگار خويش‏در مقام پشيمانى و اعتراف به تقصيرند

(آرى اگر آنها را در پيشگاه عقلتان مجسم كنيد)خواهيد يافت كه آنها نشانه‏هاى هدايتند،و چراغهاى تاريكى،فرشتگان آنان را در ميان‏گرفته،آرامش بر آنها نازل گرديده،درهاى آسمان برويشان گشوده شده،و مقام محترمى‏بر ايشان فراهم آمده است:

مقامى كه خداوند به آن نظر رحمت انداخته آنها را مينگرد،از سعى و كوشش آنان‏راضى و موقعيتشان را ميستايد.

با دعاى خود از او آرامش عفو و گذشت ميطلبند،اينان گروگانان نيازمندى فضل وكرم اويند و اسيران عظمت او.غم و اندوه طولانى قلبشان را مجروح ساخته،و گريه‏ها بسيارى‏چشمهايشان را به هر درى كه اميدوارى به خدا در آن وجود دارد دستى براى كوبيدن از سوى‏آنان دراز است،از كسى درخواست ميكنند كه سختى و تنگى برايش معنى ندارد و اميدواران‏را محروم نميسازد.

[align=center]اكنون به خاطر خود،حساب خويشتن را برس!زيرا ديگران حسابرسى غير از تو دارند. 

  خدايا بما آب و باران بده
چنين نعمتى بس فراوان بده‏
ز ابرى كه باشد به امرت مطيع‏
كه آيد فرود ار سماء رفيع‏
نه ابرى كه سخت و همى رام نيست
ز باران رحمت ورا نام نيست‏ 

ادامه خطبه 222/ كتاب شريف نهج البلاغه