به پيامبر اكرم (ص) زبانزد همگان بود و آزار و اذيتهاى او را به مسلمانان مكه و شخص رسول خدا ، همه مىدانستند . معاذ بن عمرو نيز اينها را شنيده بود ، ولى او را نديده بود. دوست داشت بداند ابوجهل كيست كه چنين بىپروا به حبيب خدا ناسزا مى گويد و زبانش چون تيغ بر جان مؤمنان مى نشيند . معاذ با اين كه سن كمى داشت، در جنگ بدر حاضر شد و در ميان كارزار شنيد كه ابوجهل نيز در ميان لشكر دشمن است .
مشركان براى حفظ ابوجهل از تيغ مسلمانان، لباس او را بر تن كسى ديگرى كردند و بدلى براى او ساختند. ديرى نپاييد كه اين بدل به دست قهرمان عرب، على (ع) ، كشته شد . پس از آن ، لباس را بر تن كسى ديگرى كردند . او نيز به دست حمزه ، عموى آن حضرت ، بر خاك افتاد . نفر سوم نيز كه لباس ابوجهل را بر تن كرده بود، كشته شد و پس از او كسى حاضر نشد چهارمين نفر باشد.
معاذ بن عمرو همراه رفيق خود، معاذ بن عفراء، كنار عبدالرحمن بن عوف ايستاده بود . معاذ بن عمرو مىدانست كه او از اصحاب رسول خدا (ص) و از مهاجران است و به يقين ابوجهل را مىشناسد . پس، از او پرسيد:
- عمو! ابوجهل را مىشناسى؟
عبدالرحمن با تعجب گفت :
- بله ، با او چه كار دارى؟
- شنيدهام به رسول خدا ناسزا مى گويد . سوگند به خدايى كه جانم در دست اوست، اگراو را ببينم، چشم از او بر نمىدارم تا او را بكشم و يا به دست او كشته شوم.
رفيق معاذبن عمرو، معاذبن عفراء نيز همينسخنان را به عبدالرحمن گفت و او با دست به شخصى در ميان مشركان اشاره كرد و گفت :
- اين همان كسى است كه در پى او هستيد.
هر دو به سوى ابوجهل رفتند. حلقهاى از ياران او به دورش بسته شده بود كه وظيفه حفاظت از او را بر عهده داشتند. اين مسأله كار معاذ و رفيقش را دشوار مىساخت ، ولى آن دو براى هدفى والا به سوى او مى رفتند. پس به هر سختى كه بود، خود را به او نزديك كردند. معاذ بن عمرو با استفاده از فرصتى كه يافت، با يك ضربه محكم،
ساق پاى ابوجهل را قطع كرد. خودش بعدها گفته بود : «ساق پاى او چنان ازبدنش جدا شد و به گوشهاى افتاد كه گوى هسته ميوهاى است كه هنگام شكستن از ميان دو سنگ پرتاب مىشود.»
سپس هر دو ، او را از پاى درآوردند و به خاك انداختند.
براى معاذ لحظهاى شيرين بود كه مىديد يكى از بزرگترين دشمنان رسول خدا (ص) و يكى از اركان سپاه شرك را ازميان برداشته است . پس از آن نزد رسول خدا (ص) رفتند و خبر كشتن ابوجهل را به آن حضرت دادند.
آن دو خدا را شاكر بودند كه در تبرى از دشمنان حبيب خدا، گامى برداشتهاند و سزاى ناسزاگويىها و فحاشىهاى او را به رسول خدا (ص) دادهاند.
--------------------------------------------------------------------------------
- المعجم الكبير، ج 20، ص 177؛ الاستيعاب ، ج 3، ص 363؛ سير اعلام النبلاء ج 1، ص 250؛ البداية و النهاية ، ج 3، ص 352؛ بحارالانوار ، ج 19، ص .
***سزای ناسزا گویی***
مدیر انجمن: شورای نظارت
-
- پست: 63
- تاریخ عضویت: چهارشنبه ۲۵ فروردین ۱۳۸۹, ۵:۱۱ ب.ظ
- محل اقامت: تهروون
- سپاس‌های ارسالی: 105 بار
- سپاس‌های دریافتی: 119 بار
***سزای ناسزا گویی***
بگفت از دل شدی عاشق به کنکور
بگفت از دل تو گویی و من از زور
بگفتا عشق کنکور بر تو چون است
بگفت از جان شیرینم فزون است
بگفتا گر کند مغز تو را ریش
بگفت مغزم بود این گونه از پیش
بگفت ار من بیارم رتبه ای ناب
بگفتا وه چه می بینی تو در خواب
التماس دعا
بگفت از دل تو گویی و من از زور
بگفتا عشق کنکور بر تو چون است
بگفت از جان شیرینم فزون است
بگفتا گر کند مغز تو را ریش
بگفت مغزم بود این گونه از پیش
بگفت ار من بیارم رتبه ای ناب
بگفتا وه چه می بینی تو در خواب
التماس دعا