>>> جهاد اکبر <<<

[Baharnoor]

علقمة بن قيس، جانباز دلير سپاه اميرالمؤمنين (ع)، همان گونه كه در صحنه جهاد اصغر و در ميدان كارزار با دشمنان ظاهرى، جانبازى خود را به اثبات رساند و از هيچ كوششى فروگذار نكرده، از رويارويى با دشمن نفس و كوشش در جهاد اكبر نيز غافل نبود.

روزى كسى نزد علقمه رفت و با او دشنام داد. علقمه به جاى آن كه پاسخ او را با دشنام بدهد و كاسه خشم خود را بر سرش فرو ريزد، لب به تلاوت آيه‏اى از قرآن گشود تا هم او را متنبه سازد و هم با ياد خدا دل خود را آرام:

   و كسانى كه مردان و زنان مؤمن را بى آن كه مرتكب (عمل زشتى) شده باشند آزار مى‏رسانند، قطعاً تهمت و گناهى آشكار به گردن گرفته‏ .

  كه به علقمه دشنام داده بود با شنيدن اين آيه (كه تهمت زدن به مؤمنين را نكوهيده است) دوباره رو به علقمه كرد و گفت:

- مگر تو مؤمنى؟!

علقمه اين بار نيز با خونسردى پاسخ داد:

- اميدوارم باشم.

يك بار هم گروهى از او خواستند كه درس و بحثى برپا كند و سنت (فقه و حديث) را به ديگران بياموزد. پاسخى كه علقمه به اين درخواست داد، نشانگر اهتمامى است كه او به مبارزه با نفس داشته است:

- مى‏خواهيد مردم دنبال من راه بيفتند و بگويند علقمه اين است؟!

البته علقمه خوب مى‏دانست كه آموختن علم به ديگران چه فضيلتى دارد و هرگز از آن گريزان نبود، ولى بر پا كردن كرسى و مسندى براى تدريس ممكن بود موجب بروز عجب و تكبر و يا ديگر خصائص ناپسند در او گردد و علقمه براى گريز از اين خصلت‏هاى ناپسند، از برپا كردن مجلس تدريس خوددارى كرد.



--------------------------------------------------------------------------------
- سوره احزاب، آيه 58: «و الذين يوذون المؤمنين و المؤمنات بغير ما اكتسبوا فقد احتملوا بهتاناً عظيماً».
- حيلة الاولياء، ج 2، ص 100
- الطبقات الكبرى، ج 6، ص 88؛ مختصر تاريخ دمشق، ج 17، صص 170 - .171