منشأ آداب و رسوم تصوف چيست؟

[مائده آسمانی]

 به نام خدا 


 منشأ آداب و رسوم تصوف چيست؟  



تصوف در حقيقت، مخلوطي از تفکّرات فرقه ها و اديان مختلف اعمّ از « بودايي » ، « ميترايي » ، « زردشتي » ، « مانوي » ، « تائو » ،

« مسيحي » ، « برهمايي » يهود و اسلام است.

مسائلي همچون : فقر ، خرقه پوشي و رياضت هاي طولاني ،از آداب هندو هاست.

(ماللهند/ج1/ص25)

« تشرّف » را از آئين ميترا گرفتند. ( آئين ميترا همان مهر پرستي ايران باستان است.ميترا يعني خورشيد)

(آئين ميترا/ص27)

« غسل اسلام » گنابادي ها ، از غسل تعميد مسيحي ها اخذ شده است.

«پَرسه و گدايي صوفي مبتدي » از آئين برهمايي گرفته شده است.

(ماللهند/ج2/ص453) (مخصوص فرقه خاکساريه)

عين قول عقيده صوفي ها در مورد ذکر ، در آئين زردشت آمده که بايد پيکر پير را بدل گيرند و چنان داند که حاضر و ناظر است و از فکر پير

غايب نگردد.

(رياض السياحه/ص181)

چنانکه ملّا علي گنابادي، فرزند ملا سلطان مشهور به نور عليشاه ثاني مي گويد : مقلّد ناچار است که در وقت عبادت ، مرشد را در نظر

آورد.

(صالحيه/ص334)

کيوان قزويني صاحب استوار نامه مي گويد : صحّت اعمال و عبادات و معارف موقوف است به اجازه « قطب » والّا باطل است و قبول خدا

نيست ، هرجند با خلوص نيت باشد؛ زيرا معناي خالص بودن نيّت « خلوص للقطب » است و کسي راهي به خلوص لله ندارد مگر از راه

قطب. ولايت ، يعني بيعت با ولي امر که به واسطه آن ، صورت قطب وارد قلب مي شود.

(استوارنامه/ص132)

« عُشريه » نيز که در فرقه نعمت اللهي گنابادي جريان دارد و جانشين خمس و زکات است، از آئين مسيحيت و يهود اخذ شده است.

(انجيل متي/باب23/ش23)