داخل شدن نكير و منكر در قبر

[paria]

 بعد از آن كه ملك«رومان»براى ميت پروندهاى تشكيل داد و از قبر او خارج شد، به نكير و منكر خبر مى دهد كه : اين بنده پروندهاعمالش ‍ خوب است با او مدارا كنيد يا بد است با او سخت برخورد نماييد  .
      دو ملك ديگر به   «نكير و منكر»   از طرف راست و ديگرى از طرف چپ وارد قبر مى شوند،    كه موهاى آنان روى زمين مى كشد و زمين را به ناخن هاى خود مى كنند! صداى    صداى آسمانى است و چشم هاى آن ها مانند برق مى   .
   آنها داخل   . به ميت مى گويند: پيامبر تو كيست ؟ دين و قبله تو چيست ؟ امام تو چه كسى   ؟ 
  ميت از اهل ايمان باشد در جواب گويد: خداى   «  »     «محمد بن عبدالله صلى الله عليه و آله و سلم» ، امام     «اميرالمؤ منين عليه السلام و يازده    باشند»، دين   «  »   قبله   «  »   . آن دو ملك گويند: خدا ترا بر آن چيزهايى كه دوست    ثابت قدم بدارد. خوش بخواب كه ناراحتى در آن نباشد، بخواب خوابيدن    .   «بدون غم و   » 
  درى از قبرش باز مى شود و از آن ، بوى خوش گل ها و    بهشت بر او مى وزد، نور و روشنى بر قبرش مى تابد، جاى خوابيدنش به اندازه    چشم انسان كار مى كند وسيع مى شود. ميت مؤ من مى گويد: خدايا! در بر پا    تعجيل كن ، من زودتر به اهل و عيالم    .   "لئالى ، جلد 4،     " 
  اگر ميت    ايمان نباشد، وقتى آن دو ملك از او مى پرسند: خداى تو كيست و پيامبر و امامت    است . مى گويد: نمى    .
   گويند: نمى دانى ؟ خدا ترا هدايت   .    گرزى بر سر او مى زنند كه تمام موجودات صداى آن را مى شنوند و به وحشت مى آيند،   جن و انس . بعد از آن درى از قبرش به سوى جهنم باز مى شود. به او مى گويند:    با بدترين حال و ناراحتى و قبر او چنان تنگ مى شود مانند نيزه اى كه در    قرار مى گيرد، قبرش چنان او را فشار مى دهد كه مغز سرش از دماغش بيرون     .
   مارها و عقرب ها و حيوانات زمنى را بر او مسلط مى كند كه او را    تا وقتى كه زنده شود و از قبر بيرون   .  "   نهج البلاغه خويى ، جلد 6، ص   " 
  توجه داشت    قبر براى همه مردم نيست. فقط براى مؤ منان مخلص و كفار و مشركان و بقيه    روز قيامت در بى خبرى به سر مى   .
   صادق عليه السلام فرمود: در    نمى شود مگر از كسى كه ايمانش را كاملا نموده يا آن كه كفر خود را كاملا    باشد، امام از سئوال قبر بقيه مردم تا روز قيامت صرف نظر مى شود."   بحار الانوار، جلد 6، ص 235، و سفينه البحار، ج 2، ص   "