علت تاکيد بر خواندن زيارت عاشورا چيست؟

[yeganeh]

علت تاکيد بر خواندن زيارت عاشورا چيست؟



برای زیارت هیچ امامی، به اندازه زیارت امام حسین علیه‌السلام در کربلا تاکید نشده است. آنچه در زیارت حسین بن علی


علیه‌السلام بسیار چشم گیر است، ثواب‌های کلان و پاداش‌های عظیم و حیرت آوری است که در روایات اهل‌بیت


علیهم‌السلام برای آن بیان گشته است.


علت چیست؟


اگر خوب بنگریم، می‌یابیم که امام حسین علیه‌السلام هرآنچه داشت، در راه خدا داد و با این كار، اسلام را زنده كرد و


بقاء دین را بیمه نمود. لذا دین رسول خدا، با وجود امام حسین علیه‌السلام تداوم یافت. این همان مفهوم کلام سیدالشهدا


است که در روز عاشورا فرمود: اگر استواری و استقامت دین جدم با مرگ من است، پس ای تیغ ها مرا در برگیرید.


از همین رو است كه لحن و بیانی كه در احادیث مربوط به زیارت سیدالشهداء علیه‌السلام به كار رفته است، حاکی


از عظمتی حیرت آور و آمیخته با تاكیداتی فراوان است. به عنوان مثال، روزی امام صادق علیه‌السلام از یکی از


شیعیان به نام "سدیر" پرسید: - آیا هر روز حسین(علیه السلام) را زیارت می کنید؟ - خیر!


- آیا هر جمعه زیارت می کنید؟ - خیر!


- هر ماه چطور؟ - خیر!


- هر سال چطور؟ - گاهی چرا.


آنگاه فرمود: - ای سدیر، با توجه به اینکه هزاران فرشته غبار آلود و گریان، هر روز حسین علیه‌السلام را زیارت


می‌کنند و خسته نمی‌شوند، چرا تو هر هفته، یا هر روز یک بار، آن حضرت را زیارت نمی‌کنی؟


سدیر گفت: فدایت شوم، میان ما و او فرسنگ ها فاصله است. در این هنگام امام صادق علیه‌السلام


فرمود: بر پشت بام برو ... و بگو: « السلام علیک یا اباعبدالله ، السلام علیک و رحمه الله و برکاته »


با این کار برای تو زیارت محسوب می‌شود و پاداش حج و عمره می‌یابی.



با این همه در طول تاریخ، ستمگران و حکام جور و پیروان باطل و ساده لوحشان وقتی با یک فکر و ایمان و


گرایش مذهبی نمی‌توانند مبارزه و مقابله کنند، درصدد محو و نابودی آن تفکر و باور بر می‌آیند.


کربلای امام حسین علیه‌السلام نیز بارها شاهد این چنین تندروی‌ها و کج فهمی‌ها بوده است و هم اکنون


نیز نظاره گر آن است. ستمگران و کج اندیشان می‌خواهند با محدود کردن مردم و ممنوع ساختن زیارت و اعمال


فشارهای مختلف و حتی تخریب نمودن قبر مطهر سید الشهدا علیه‌السلام، یادآن حضرت را از خاطرها ببرند؛ ولی


علیرغم اینكه قبر آن حضرت در زمانهای مختلف مورد اهانت قرار گرفت و تخریب شد، اما شیعیان پیوسته طبق توصیه


اهل بیت علیهم‌السلام، زیارت حسین بن علی علیه‌السلام را مورد توجه خاص قرار داده و می‌دهند.

________________________________________
برگرفته از : كتاب كربلا كعبه ی دلها

[یدالله فوق ایدیهم]

میدانید که فروع دین ده تاست که "تولی و تبری" از جمله آنهاست.
در قرآن داریم:
قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی. (لزوم داشتن تولی)
در ابتدای سوره توبه: برائه من الله و رسوله الی الذین عاهدتم من المشرکین... (لزوم داشتن تبری)

در آیه اول: به تواتر منظور از القربی، حضرت زهرا، امیر ع، و حسنین ع و فرزندان آنها هستند.
در آیه دوم: یعنی اولین لعن به مشرکین و مغضوبین درگاه احدیت را خود خدا می فرستد.

از طرف دیگر، اینکه ما بگیم تو دلمون ما اینها (پیامبر و اهل بیت) رو دوست داریم و اونا رو(دشمنان پیامبر و اهل بیت) دوست نداریم، کفایت نمی کند (چون اینها در حوزه عقل عملی است )
پس باید حتما اینها رو بصورت عملی بیان کنیم.

بالاترین و عالیترین جلوه تولی و تبری، یک عمل است و آن زیارت عالیه عاشوراست.

برای همین است که از امام زمان توصیه فرمودند به کسی که از ایشان دستورالعمل پرسیده بود:
-خواندن نماز شب
-خواندن جامعه
-خواندن عاشورا عاشورا عاشورا

[External Link Removed for Guests] (پیوست شد)

[محب فاطمه]

 به نام خدا 


فضيلت زيارت عاشورا بر زيارات و اختصاصات سه گانه آن
..
امّا افضل بودن زيارت عاشورا بر همه زيارات و بر زيارت عرفه بر اين وجه بيان مي شود که اين زيارت شريفه علاوه بر دارا بودن بر همه فضائلي که براي مطلق زيارات وارد شده است به سه فضيلت؛ اختصاص و امتياز يافته است:
.
فضيلت اوّل: آنکه مؤمن با اين زيارت; به ثواب کاملِ زيارات جميع زائرين ــ از انبياء و اوصياء و عامه مؤمنين ــ که حضرت ابي عبدالله (عليه السلام) را از روز شهادت زيارت کرده اند; فائز مي شود، که از جمله آن زوّار حضرت خاتم الأنبياء و ائمّه طاهرين صلوات الله عليهم اجمعين مي باشند.
.
فضيلت دوّم: آنکه فوق هر عمل خيري عمل ديگري هست که افضل از آن باشد تا به جهاد رسد که فوق جهاد هيچ خيري نيست. چنانچه به اين مضمون از «کافي» روايت شده است، [1] و شهداي کربلا هم افضل از همه شهداي اوّلين و آخرين هستند، که در روز قيامت همگي غبطه مي خورند که اي کاش از آنها بودند،
.
چنانچه در «بحار» از نبيّ اکرم(صلي الله عليه وآله) روايت شده:
.
«هم ساداة الشهداء». [2] .
..
و همچنين از اميرالمؤمنين (عليه السلام) نقل شده که فرمود:
.
«لم يسبقهم سابق و لم يلحقهم لاحق»
.يعني: که در فضل; احدي از سابقين بر آنها سبقت نگرفته است و به مقام رفيع آنها احدي از آيندگان نمي رسد.
.
و نيز از حضرت ابي عبدالله (عليه السلام) نقل شده که:
.
«فإنّي لا أعلم أصحاباً أوفي و لا خيراً من أصحابي و لا أهل بيت أبرّ و أوصل من أهل بيتي». [3] .
يعني: بدرستيکه من هيچ اصحابي را با وفاتر و بهتر از اصحاب خود نمي دانم، و هيچ اهلبيتي را نيکوتر و صله کننده تر از اهلبيت خود نمي دانم.
.
و جامعيّت فضل آنها بر همه شهداي بزرگ از اوّلين و آخرين از اين فقره شريفه ـ که ذکر شد ـ استفاده مي شود.
..
«من نصره ــ يعني الحسين ــ فقد نصرني و نصر ولده القائم (عليه السلام)».
.يعني: هرکه حضرت ابي عبدالله (عليه السلام) را ياري کند؛ به فضل نصرت و ياري حضرت رسول (صلي الله عليه وآله) فايز مي شود، مانند شهداي بدر که افضل شهداء بودند، و نيز به فضل نصرت و ياري قائم (عليه السلام) فائز مي شود .
.
که در بعضي از احاديث تصريح شده است که:
.
«انصار آنحضرت (عليه السلام) در کمال و معرفت، افضل از مردم همه زمانها مي باشند، حتّي آنکه برادران رسول (صلي الله عليه وآله) مي باشند». [4] .
..
و اين هم واضح است که شهادت با حضرت ابي عبدالله (عليه السلام) از افضل اقسام نصرت و ياري ايشان است، پس شهداي کربلا; فضل انصار حضرت رسول (صلي الله عليه وآله) و انصار حضرت قائم (عليه السلام) را بر وجه کاملتر دارا هستند.
.
پس به مقتضاي اين نوع اخبار؛ بعد از مقام ولايت و امامت مقامي فوق مقام شهداي کربلا و انصار ابي عبدالله (عليه السلام) نيست.
.
فضيلت سوّم: در بيان فضائل زيارت عاشورا گفتيم که: دوازدهمين فضيلت; رسيدن به درجات شهداي با آنحضرت (عليه السلام) است به گونه اي که به هيئت آنها محشور شود، و در درجات آنها داخل شود.
.
پس جامعيّت اين فضل با دو فضل سابق آن شرافتي است که اختصاص به اين زيارت شريفه دارد و فوق آن هيچ فضلي نيست، پس زيارت عاشورا از همه زيارات و از کافه عبادات افضل است، مانند افضليّت خورشيد يا ماه بر سائر ستاره گان.
.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(1) كافي ، ج5، ص53 ، ح2، به نقل از وسايل الشيعه ، ج15، ص 16 ،ح 19921
(2) بحارالانوار، ج 36، ص 253 ، ح 69
(3) فوائد المشاهد، ص 254
(4) بحارالانوار، ج 52، ص 123، ح 8