[FONT=Times New Roman]
[FONT=Times New Roman]
[FONT=Times New Roman]دین اسلام علاوه بر احکام مربوط به عبادت و … قوانین جزایی نیز دارد. بدین معنی که برخی از اعمال در درجه ای از زشتی قرار دارد که مرتکبان آن مورد مجازات قرار می گیرند. یکی از کارهایی که خداوند قبح آن را به صورت اعلام تحریم بیان فرموده است، شراب خواری است. در آئین اسلام شراب خواری حرام بوده و کسی که به این کار دست یازد پس از اثبات آن با شرایط مقرر، حد می خورد. مجازات چنین کسی 80 ضربه تازیانه است.
[FONT=Times New Roman]در اسلام نوشیدن شراب به اندازه ای زشت شمرده شده که حتی همنشینی با کسانی که مشغول شراب خواری هستند، نهی شده و نشستن برسرسفره ای که شراب در آن وجود دارد، بسیار ناپسند دانسته شده است. تمام این مطالب حکایت از این دارد که تا چه اندازه این ماده و نوشیدن آن نزد خداوند منفور است. با این وجود فقط کسی که اقدام به نوشیدن شراب می کند، سزاوار مجازات است نه کسی که تنها در کنار شراب خواران بوده است. در این میان خلیفه دوم اهل سنت عمر بن خطاب، نظر دیگری دارد. به این واقعه تاریخی توجه فرمائید:
[FONT=Times New Roman]
[FONT=Times New Roman]چند نفر را با مقداری شراب دستگیر کرده نزد عمر آوردند. فردی روزه دار نیز در میان آنان بود که شراب نخورده بود. عمر دستور داد شراب خوارن وآن شخص را تازیانه زدند. به عمر گفتند: این فرد روزه بوده و اصلا شراب نخورده است. عمر گفت: چرا با این شراب خواران نشسته بود؟ (1).
[FONT=Times New Roman]
[FONT=Times New Roman]آیا قانون گذاری در مورد امور شرعی در اسلام به عهده اشخاص نهاده شده یا مسلمانان موظفند دستورات ابلاغ شده از ناحیه خداوند را گردن نهند؟ آیا در میان قوانین شرعی چنین قانونی وجود دارد که همنشین شراب خوار نیز مانند او باید مجازات شود؟ در این صورت چه تفاوتی میان کسی که مرتکب این عمل زشت گردیده و کسی که این کار را نکرده، وجود دارد؟ آیا این احتمال وجود نداشت که شخصی که با شراب خواران همنشینی کرده از سراجبار یا به خاطر نصیحت کردن آنان، تن به این همنشینی داده باشد؟ در صورت وارد بودن این احتمال مگر قانون شرع نمی گوید حدود و مجازات فقط در صورت یقین به ارتکاب عمل است و اگر شکی در این زمینه وجود داشت، دیگر نباید مجازات اعمال شود؟ اگر همنشینی به خاطر انجام عملی پسندیده ( نهی و نصیحت گناه کار ) باشد، چرا باید تازیانه را وارد صحنه کرد، در این صورت چه تفاوتی میان کسی
که با چنین نیتی همنشینی کرده و کسی که با رضا و رغبت همنشینی کرده است وجود دارد؟ آیا به جای تقدیر از کسی که به نهی از منکر پرداخته باید او را به باد تازیانه گرفت؟ به راستی این قوانین در کجای شریعت اسلام نوشته شده است؟ آیا خلیفه رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم نباید بر اساس دستورات ایشان عمل کند؟ آیا عمر می دانسته که این شخص مجازات ندارد یا نمی دانسته ؟ اگر می دانسته، چرا این کار را انجام داده و اگر نمی دانسته، اهل سنت به چه دلیل وی را خلیفه رسول اکرم صلی الله علیه وآله و سلم می دانند؟
[FONT=Times New Roman][External Link Removed for Guests]
[FONT=Times New Roman] نوشت ها:
[FONT=Times New Roman] [FONT=Times New Roman] 1- کنزالعمال، متقی هندی، جلد5، صفحه 477، ناشر: موسسة الرسالة، بیروت، لبنان [FONT=Times New Roman] احمد، جلد2، صفحه 427