سلمان عرض كرد: اي مولاي من! از تو تقاضا دارم كه به خاطر خدا از فضائل فاطمه(س) در قيامت به من خبر دهي.
رسول خدا(ص) شادمان شد و با خرسندي از اين درخواست استقبال كرد و فرمود: «سوگند به آن كسي كه جان من در اختيار اوست، فاطمه تها زني است كه درقيامت سواره عبور مي‌كند. او بر روي شتري مي‌نشيند كه سر آن جلوه‌اي از ترس خدا و دو چشمش از نور پروردگار و زمام آن از جلالت و بزرگي حق تعالي و گردنش از حُسن و نورانيت الهي، قسمت بالاي آن از خشنودي خداوند، و قسمت پايين آن از پاكي او و چهارپاي آن از عزّت خداوند است، وقتي راه مي‌رود خدا را تسبيح مي‌گويد، وقتي صدا مي‌كند تقديس پروردگار مي‌نمايد.
بر آن كجاوه‌اي از نور نهاده و زني كه حوريّه‌اي به صورت آدميان است در آن نشسته است، وجود بي‌نظيري كه جمع شده و خلق شده و تركيب يافته و نمودار گشته از سه صنف:
اوّل آن از مشك خوش بو، وسط آن از عنبر سياه رنگي كه سفيدي بر آن غالب باشد و آخر آن از زعفران سرخ، كه با آب حيات سرشته شده است، اگر در هفت درياي شور آب دهاني بيندازد همگي شيرين و گوارا مي‌شوند و اگر ناخن انگشت كوچك خود را در دنيا ظاهر كند خورشيد و ماه را مي‌پوشاند.
جبرئيل از طرف راست، ميكائيل از طرف چپ، علي(ع) از پيشاپيش او، امام حسن(ع) و امام حسين(ع) از پشت سرش در حركتند، خداوند تبارك و تعالي هم مراقب او و نگهدارش مي‌باشد، پس با اين فرّ و شكوه وارد صحنة قيامت مي‌گردد، ناگهان ندايي از جانب پروردگار مي‌رسد: «اي مردم! چشمان خود را فرو بنديد و سرها را به زير آوريد، زيرا فاطمه دختر پيامبر شما و همسر اميرالمؤمنين(ع) امام شما و مادر امام حسن(ع) و امام حسين(ع) وارد صحراي محشر گشته است و مي‌خواهد عبور كند».
فاطمه(س) از صراط عبور مي‌كند در حالي كه خود را با دو چادر سفيد رنگ پوشانيده است و وقتي وارد بهشت مي‌گردد و به نعمت‌ها و بخشش‌هاي الهي كه برايش فراهم گرديده مي‌نگرد اين آيه را تلاوت مي‌كند: «بسم الله الرّحمن الرّحيم ٭ الحمد لله الّذي أذهب عنّا الحزن إنّ ربّنا لغفور شكورٌ ٭ الّذي أحلّنا دار المقامة من فضله لايمسّنا فيها نصبٌ و لا يمسّنا فيها لغوبٌ؛1 به نام خداوند بخشندة مهربان، سپاس و ستايش سزاوار خداوندي است كه غم و اندوه را از ما برطرف كرد و همانا پروردگار ما بخشندة گنه‌كاران و پاداش‌دهندة نيكوكاران است، او كه ما را به لطف و كرم خود در سراي هميشگي وارد كرد، جايي كه در آن هيچ رنج و دردي به ما نرسد و هرگز خستگي و رنجوري و ضعف به ما راه پيدا نكند».
در ادامة حديث رسول خدا(ص) فرمود: پس از آن خداوند تبارك و تعالي به فاطمه(س) پيغام دهد: «يا فاطمه! آنچه مي‌خواهي درخواست كن، به تو عطا مي‌كنم و آنچه آرزو كني برآورده مي‌نمايم تا تو خشنود گردي».
فاطمه(س) عرض مي‌كند: «تو آرزوي من و نهايت آمال و اميد من هستي، از تو درخواست مي‌كنم كه دوستان من و دوستان خاندان مرا به آتش سوزندة خود عذاب نكني».
دوباره از درگاه ربوبي ندا رسد: «اي فاطمه! به عزّت و جلالم و بلنداي مقام و مرتبه‌ام، دو هزار سال پيش از آفرينش آسمان‌ها و زمين سوگند ياد كرده‌ام كه دوستان تو و دوستان خاندان تو را در آتش عذاب نكنم».2
ماهنامه موعود شماره 100
پي‌نوشت‌ها:
1. سورة فاطر (35)، آية 34ـ35.
2. تأويل الآيات، ج 2، ص 483، ح 12؛ بحارالانوار، ج 27، ص 139، ح 144.
